«Επανάληψη»
Συνάντησα
στη μέση του δρόμου
ένα παλιό μου λάθος
και το προσπέρασα.
Βιάστηκα
να επαναλάβω
τον εαυτό μου.
(Από την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Π. Κρανιώτη «Πήλινα πρόσωπα», 1992).
Ποίηση είναι ότι γεμίζει την ψυχή κι αδειάζει το μυαλό!
Έτσι είναι η Ποίηση του Δημήτρη Π. Κρανιώτη! Γεμίζει την ψυχή του αναγνώστη με συναισθήματα... και αδειάζει το μυαλό του, από τα προβλήματα και τις έννοιες της καθημερινότητας... Σαν δροσερό αεράκι, καταφέρνει να εισβάλει στο “είναι” μας και να μας παρασύρει στους δικούς του δρόμους!
Επανάληψη
“Επανάληψη”, είναι ο τίτλος του ποιήματος που θ’ αναλύσουμε. Μια μόνο λέξη! Σύντομος τίτλος όπως είναι και το ποίημα, αφού αποτελείται από μόλις επτά στίχους. Παρ’ όλη τη συντομία του βέβαια, είναι ένα ποίημα περιεκτικό σε νόημα και με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ο ποιητής, μας φέρνει αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας. Ο λόγος; Με μια πρώτη ανάγνωση του ποιήματος, διαπιστώνουμε ότι κάποιες φορές θα χρειαστεί να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε τα λάθη μας. Ο λόγος του ποιητή, απλός και κατανοητός γι’ αυτό και περιεκτικός. Πρόκειται για ποίημα που δεν υπόκειται στους κανόνες της μετρικής, ελεύθερο και χωρίς ομοιοκαταληξία, αφήνει στον αναγνώστη όμως τα συναισθήματα και τροφή για σκέψη κι εσωτερικό διάλογο.
Επειδή, το ποίημα δεν χωρίζεται σε στροφές, θα το χωρίσουμε όπως εύστοχα το έχει χωρίσει και ο ποιητής με την τελεία στον τέταρτο στίχο του. Έτσι λοιπόν, στους τέσσερις πρώτους στίχους του ποιήματος, ο ποιητής γράφει:
Συνάντησα
στη μέση του δρόμου
ένα παλιό μου λάθος
και το προσπέρασα.
Τα λάθη λοιπόν γυρίζουν, επιστρέφουν πάντα! Τα συναντούμε οπουδήποτε, ακόμα και στον δρόμο! Τα λάθη μας, έχουν πολλές μορφές. Άλλοτε, έχουν τη μορφή κάποιου ανθρώπου, στον οποίο συμπεριφερθήκαμε λανθασμένα, άλλοτε, έχουν τη μορφή μιας κατάστασης, στην οποία αντιδράσαμε λανθασμένα, άλλοτε, τη μορφή μιας λανθασμένης απόφασης. Όπως και να ’χει όμως, τα λάθη επιστρέφουν πάντα για να μας θυμίζουν τα λάθη μας και το παρελθόν μας. “Στη μέση του δρόμου” λοιπόν, το συνάντησε ο ποιητής τούτο το λάθος του παρελθόντος. Άρα, τι να εννοεί στη μέση του δρόμου; Ίσως κυριολεκτικά, εκεί που βάδιζε να συνάντησε το λάθος με την ανθρώπινη μορφή που προανέφερα. Ίσως πάλι, μεταφορικά, στη μέση του δρόμου της ζωής του, να συνάντησε το λάθος του παρελθόντος ίσως και με μιαν άλλη μορφή. Όπως και να ’χει όμως, το σίγουρο είναι πως το αναγνώρισε. Κι αλίμονο αν δεν αναγνωρίζαμε όλοι τα λάθη μας! Έτσι λοιπόν, ο ποιητής, συνάντησε ένα παλιό του λάθος και τι έκανε; Το προσπέρασε. Πόσοι δεν κάνουμε το ίδιο; Είναι προτιμότερη η φυγή μπροστά στην ατίμωση ή έτσι νομίζουμε. Προσπερνάμε το λάθος μας, αντί να σταθούμε απέναντί του και να το αντιμετωπίσουμε. Το προσπερνάμε, ίσως γιατί και τότε το αντιληφθήκαμε και πονέσαμε και στη θέα του λάθους μας, θυμηθήκαμε ξανά εκείνο το συναίσθημα. Έτσι, για μια ακόμη φορά προτιμήσαμε να το βάλουμε στα πόδια, να το ξεχάσουμε ίσως πάλι για λίγο καιρό, μέχρι να επιστρέψει ξανά. Υπάρχει και το ενδεχόμενο, να σκεφτήκαμε ότι ίσως και να μην επιστρέψει ξανά το ίδιο λάθος και να έχουμε πλέον απαλλαγεί από αυτό οριστικά. Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα, όμως η ζωή μας, είναι κύκλος και γυρίζει... και το ίδιο λάθος, θα βρεθεί ξανά στη μέση του δρόμου για ν’ ανακόψει την πορεία μας.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στην συνέχεια. Καταφέρνει ο ποιητής να μας δώσει μιαν απάντηση στα ερωτηματικά που έχουν γεννηθεί; Στους επόμενους τρεις στίχους, ο ποιητής γράφει:
Βιάστηκα
να επαναλάβω
τον εαυτό μου.
Γι’ αυτή την επανάληψη μάς μιλά λοιπόν, ο ποιητής! Η επανάληψη του ίδιου λάθους! Η επανάληψη του λάθους να προσπερνούμε τα λάθη μας! Το γεγονός ότι με την επανάληψη των ίδιων λαθών, δεν μάθαμε! Η επανάληψη λένε, είναι μητέρα πάσης μάθησης! Έτσι κι ο ποιητής, έμαθε μέσα απ’ αυτή την διαδικασία το λάθος του. Έμαθε ότι το λάθος, ήταν η προσπέραση του ίδιου του λάθους... μιας διαδικασίας επαναλαμβανόμενης για τον ίδιο, αφού με πολύ όμορφο αλληγορικό τρόπο μάς λέει ότι “βιάστηκα να επαναλάβω τον εαυτό μου”. Φυσικά, είναι μια διαδικασία που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους όμως, πόσοι από μας έχουμε τη δύναμη και το σθένος να τ’ αντιμετωπίσουμε, να ζητήσουμε συγχώρεση για το σφάλμα μας... άλλωστε, είμαστε άνθρωποι κι όχι θεοί. Το λάθος είναι καταχωρημένο στο DNA μας, όπως επίσης και η βούληση, η νόηση, και η κρίση και μπορούμε όλοι, με τον τρόπο του ο κάθε άνθρωπος, να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος, να μάθουμε από αυτά, να γίνουμε σοφότεροι και συνεπώς καλύτεροι στο μέλλον. Να βλέπουμε τα λάθη μας ως ευκαιρία για βελτίωση κι όχι ως αποτυχημένες προσπάθειες. Να μάθουμε να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη... άλλωστε και την πρώτη φορά που τα κάναμε, κάτι μας δίδαξαν κι όλο και κάποιο σημάδι μάς άφησαν για να μπορούμε να τ’ αναγνωρίζουμε όταν τα συναντούμε και να τα προσπερνούμε. Έτσι λοιπόν, ο ποιητής με τον μοναδικής απλότητας λόγο του, μας έδωσε τις πολυπόθητες απαντήσεις στα ερωτηματικά που μας γέννησε η πρώτη θεματική στροφή. Κατάφερε λοιπόν, ο ποιητής τον στόχο του! Κατάφερε να μας υποβάλλει σε μια διαδικασία σύσκεψης με τον εαυτό μας, σ’ έναν εσωτερικό διάλογο ίσως και μια διαμάχη με το “εγώ” μας, προκειμένου να κερδίσει η γνώση. Κι η γνώση έρχεται με την εμπειρία κι η εμπειρία έρχεται με τα λάθη και τα λάθη είναι ανθρώπινα, αρκεί να έχουμε το θάρρος να παραδεχόμαστε πρωτίστως στον εαυτό μας, το γεγονός ότι έχουμε σφάλει!
Σύντομο ποίημα, όμως πόσα νοήματα κατάφερε εντέχνως να κρύψει ο ποιητής πίσω από την απλότητα των λέξεων που χρησιμοποίησε; Σύντομο, λιτό και κατανοητό κι όμως συνάμα βαθυστόχαστο, αφού υποβάλλει τον αναγνώστη σε μια εσωτερική ενδοσκόπηση, καθώς επίσης και σε μια προσωπική αναδρομή, ίσως για την επίτευξη της συμφιλίωσης της συνείδησης με την ψυχή. Μια συμφιλίωση αναγκαία και πολυπόθητη για τις ψυχές όλων μας.
Η ποίηση του Δημήτρη Π. Κρανιώτη κατάφερε να γεμίσει την ψυχή μας με συναισθήματα. Συναισθήματα διάφορα... ξεκινώντας απ’ την πίκρα και τον πόνο για το λάθος μας, μέχρι την αγαλλίαση της ψυχής για την συνειδητοποίησή του και συνεπώς για την συγχώρεση. Οδηγηθήκαμε σε δρόμους και σοκάκια της ψυχής και του νου, ευαίσθητα... κι όμως άγγιξαν απαλά οι λέξεις του, το πληγωμένο από τα λάθη του “εγώ” μας.
Η Ποίηση, γίνεται γιατρικό...
κι είναι φορές που θεραπεύει κι επουλώνει τραύματα...
τραύματα που δεν αιμορραγούν...
τραύματα της ψυχής...
και τον πόνο τούτο, μόνο η Ποίηση σιγάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου