Το χέρι ψηλά

 

Με τον καλπασμό ενός αγριεμένου αλόγου,
φορτωμένος στις πλάτες σου όνειρα,
κυλούσες σαν ένα ποτάμι ρίζες,
δεν έπιανες όπου πήγαινες,
μονάχα σταματούσες να κοιτάξεις
κι ολοένα έφευγες, έφευγες…

Στον δρόμο σου συνάντησες ένα αλητόπαιδο,...
κοιτούσε δακρυσμένο το ποτάμι.
Του είπες: «Μην το φοβάσαι,
το ρεύμα κάπου θα σ’ οδηγήσει.
Αρκεί να μπεις γεμάτος όνειρα,
να κολυμπήσεις!»

Όταν αδειάζουν τα σύννεφα από βροχή
κι όταν η νύχτα τρέμει γυμνή από αστέρια,
πρέπει να μάθουμε πως με ωραία λόγια
οι ψυχές των νεκρών ποιητών ακούνε.
Η νύχτα ζεσταμένη από την ευτυχία τους
ζωγραφίζει τα αξέχαστα πρόσωπά τους
στον ουρανό. Να μην τους λησμονάμε!
Πώς θα φωτίζαμε από μόνοι μας,
χωρίς εκείνους τ’ απέραντα σκοτάδια;

24/2/2003

Λάσκαρης Π. Ζαράρης