Ζωή ξεδοντιασμένη σαν γριά ανήμπορη
ζητιάνα που ανίχνευε μια ένδειξη σοφή…
Κορμί δουλεμένο μες τις ηδονές,
ερείπιο το πνεύμα που σε σπρώχνει
σε κάποιες διαπιστώσεις φοβερές:
«Με διώξανε οι τόποι απ’ το γαλάζιο,
μέσα στο σκοτεινό ξεθωριασμένο παρελθόν μου...
ορίσαν το περίγραμμα του ξεπεσμού μου
και τώρα προχωρώ, παραπατώντας.»
Συσπώνται τα πρόσωπά μας
για τις λέξεις που μας ξεγελούν,
τροχίζονται οι ανάσες μας πάνω στην προφορά τους,
αιώνια δολώματα μάς εχθρεύονται,
ανοίγοντας το ίδιο δίλημμα μπροστά μας:
να πεις για μια γυναίκα που ωρίμασε,
μεθυσμένη στις ίδιες απάτες
ή να θυμίσεις φευγαλέα
πως η κοπή ενός λουλουδιού,
πράξη διακοπής της ομορφιάς, ισούται
με την πιο αποτρόπαιη επίθεση
σε αθώους πολίτες.
Θα πεις, λοιπόν πως η ποίηση μετέχει
όλης της αλήθειας, με τεράστια ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου