Ένα άτιτλο ποίημα.

Κοιτάζοντας ανάμεσα στις φλόγες,

παρατηρώ ένα οργισμένο παρελθόν να μαστιγώνει το παρόν,

βλέπω το μέλλον ν’ αγωνίζεται να βάλει χαλινάρι

σ’ ό,τι ανθρώπινο δεν μπορεί να ελέγξει.

Ένας ουρανός σπαρταρά χτυπημένος από σκέψεις,

μια γη υπόγεια μηχανορραφεί,

μια θάλασσα στο κύμα της γεννάει θεριά, πάθη και λάθη.

Ένα όνειρο βγήκε να ζεσταθεί μέσα απ’ την ψύχρα του χειμώνα,

ξέφυγε για λίγο απ’ το νεκρό τοπίο της ψυχής,

πήρε μαχαίρι για να κόψει σε φέτες την απελπισία

και να ταΐσει στο στόμα την αιωνιότητα,

μα εκείνη έπαιρνε το σχήμα της λαγνείας και της απάτης,

χορεύοντας ανατολίτικους χορούς.

Κούτσουρο όμως, κούτσουρο φλεγόμενο

κατάπινε τη γλύκα της βραδιάς

κι έπινε απ’ τα χείλη της αβύσσου

τα ερωτηματικά

καπνίζοντας αισθήματα χαμένα,

καπνίζοντας μαζί με την ακινησία

κι έναν βουλιαγμένο εαυτό.

17/11/2013

Λάσκαρης Π. Ζαράρης