Η πνοή αγάπησε το χώμα
κούρνιασε στα σωθικά του
Τ' αγκάλιασε με πόθο αγιασμένο και κρύφτηκε...
Οι σταγόνες του ιδρώτα της αόρατοι
στάζουν ευωδιές ελπίδας στις στάχτες των ωρών.
Αιώνες τώρα...
Από πέτρα σάρκα. Από σάρκα φως.
Ο κόπος μουσκεύει τα πάντα. Δακρύζει...
Η λάσπη πονάει, κουράζεται, από αγνωσιά
Χαροπαλεύει κρατώντας λαθεμένη πυξίδα
Αγγίζει ξέρες που σέρνουν νυχτοπούλια
Παραμιλά ζαλισμένη από κοσμικές γητειές
Νιώθει αβοήθητη. Μόνη
Μα όσο η ανθρώπινη ψυχή υπάρχει
χέρι με χέρι
ανασηκώνεται
η υπομονή βαστώντας την αλήθεια
στα μπράτσα σαν παιδί και τραγουδά
Ο ουρανός, ο ουρανός γιατροπορεύει...
Η αγάπη ανασταίνει κι ανασταίνεται
Περπατά μέσα από τον άνθρωπο η ψυχή
Κάθε βήμα και μια δρασκελιά
στο μονοπάτι που ανοίγεται μπροστά
Τίποτα δεν πάει χαμένο...
Η αγάπη ανασταίνει κι ανασταίνεται
Περπατά μέσα στον άνθρωπο η ψυχή
Αγιάζεται. Στο αδιασάφητο μέλλον
υπαρκτός ο λυτρωμός σε ουράνιες στεριές αλληλεγγύης
ανυπομονεί να την κάνει δική του για πάντα!
Χρυσάνθη Τσιάμτση
Wuppertal, Deutschland
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου