Δίπλα από δύο πέτρες, μάτια αδειανά από αισθήματα
κοιτούσαν δυο πατημασιές που έσβησε ο χρόνος.
Κι έπιασαν κουβέντα για να διαλύσουν
την παγερή μοναξιά
με δυο σταγόνες που δρόσιζαν το γκρίζο τους.
Μα τότε ξύπνησαν τα χέρια που είχαν ακόμη πάνω τους
τη μοσχοβολιά του έρωτα,
ξύπνησαν τα δάκρυα,
τα λόγια καθήλωναν το νου
καθώς ένα φεγγάρι έτρωγε τις σάρκες του
που μια παλιά αγάπη μάτωνε ξανά
και τώρα μίσος ήρθε και θρόνιασε στη σκέψη
γιατί η ευτυχία είναι τελικά
εύθραυστο γυαλί.
29 Νοεμβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου