ΠΟΙΗΜΑΤΑ
1) Συμπαντική αρμονία
Τ’ άστρα πρόδωσαν κάποιες στιγμές
της ηρεμίας μας μ’ αμήχανα χαμόγελα.
Μας δείχνουν σαν χαλασμένες μηχανές
που υπάρχουμε για να γεμίζουμε
το ενιαίο μυστικό, το παραμύθι του σύμπαντος.
Εκλάμψεις που μας παρέσυραν στο τέρμα
μιας κούρσας παρανοϊκής,
του ανέφικτου τον χρόνο
προσμετρώντας στις αχτίνες τους.
Κι εσύ κι εγώ διαλέξαμε να προχωρούμε
με την ταχύτητα του αληθινού νοήματος
μες στην επουλωμένη γνώση του κενού
που λέγεται αστόλιστη αυθυπαρξία.
Τα μάτια δακρύζουν από την προσμονή,
την ελπίδα μιας ευόδωσης ζητάνε
στην καθοδική πορεία του αστέρα.
Μια μάζα που καθιερώνεται σαν ουσία
απ’ την ψυχρή φωνή του πλήθους:
«το είδαμε πολλές φορές το γεγονός
άρα σαν γεγονός όντως υπάρχει,
εκτός κι αν ο φακός μας έχει χαλάσει
απ’ την τριβή του καθιερωμένου».
Δεν πρόβλεψα στη φαντασία τις παγίδες
που μεσ’ από τόσες παρακάμψεις
μας συμβουλεύουν οι προπονητές του λάθους
τον σύντομο δρόμο να επιδιώκουμε
της παρόρμησης και όχι της αθανασίας.
Η φθορά έχει πληγώσει τις ψυχές μας,
είναι οι φοβισμένες υπάρξεις σαν τις τρικυμίες
στων αστεριών τις άγνωστες μοίρες
και αντανακλούν τον πρώιμο χαμό.
Να πέσουν απ’ τ’ όνειρο ή ν’ αντέξουν
το κενό;
Ήλιος–άστρα-άνθρωποι και χρόνος.
Ποιος άραγε διεκδικεί την ανεξαρτησία του
στο σύμπαν, ποιος θα έλεγε πως είναι
το μόνο σώμα που φωτίζει
και τ’ άλλα γύρω που χλομιάζουν
όντας ετερόφωτες υπάρξεις;
Στο άρμα του φωτός όλοι έχουν θέση
κι ας έχουν ξεπεζέψει απ’ τον ουρανό
εδώ και χρόνια. Προσκυνητές του αλάθητου
φωτός όλοι χωράνε ν’ ασπαστούν με τόλμη
τη δική μας γλώσσα, τη νομοτέλεια
του χωροχρόνου και της μοίρας
που εμπλουτίζει μ’ άπειρους σχηματισμούς
το σύμπαν.
Είναι η αρμονία το κλειδί μας.
10/4/2008
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ποιητική συλλογή: «Παράθυρο στα όνειρα», ιδιωτική έκδοση, 2010).
2) Ο άνεμος μάς στέγνωσε
Αφήνω πίσω το υγρό μου σπίτι
με τις αλλόκοτες, παμφάγες μνήμες.
Αφήνω απείραχτα τα σκοτάδια
που ποτίσανε τους τοίχους
και τρέχω με την επιθυμία σαν αγρίμι
για την πιο μαγευτική συνάντηση των οραμάτων.
Συλλογίζομαι για το υγρό στοιχείο·
το πλουμιστό όνειρο
που κάνει ένα ρήγμα στην ψυχή
με το ξεχείλισμα των αισθημάτων…
Οι εχθρικές μου παραστάσεις με ρίχνουν
σε μια βραχώδη περιοχή της υποψίας.
Πέφτει το μυστήριο κρυστάλλινο στο σώμα μας,
μια κολασμένη ασυνεννοησία
που συναντιέται στο βλέμμα το παράλογο.
Μια άτυχη ανταπόκριση του φωτός
στην επιφάνεια· μια μεγάλη πληγή
καθώς παλεύαμε στο νερό τόσα χρόνια
κι ο βυθός γεμάτος αλήθειες, ήταν κρυμμένος
με τον άνεμο ακάλεστο επισκέπτη
να μας στεγνώνει, να μας σκεπάζει
με το αόρατο σεντόνι του θανάτου.
Ορμούσε από τη θνητή χώρα των ανέμων
νότιος, νότιος ο πειρασμός
δυνατός, νευρώδης
με τα σημάδια της αχόρταγης ηδονής
έφερνε μαζί του τη θλίψη της ψυχής,
τη θλίψη του ύστερου πόνου.
14/06/2008
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: «Τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού»).
3) Όνειρα φυγής
Κρυφή ψυχή, πλάσε μας καινούργια παραμύθια
αφήνοντας τον φόβο στα ερείπια, βαθιά στην ιστορία.
Μνήμη ορφανή, λύτρωσε το πάθος,
μέθυσέ μας στα γαλαζοκέντητα ακρογιάλια.
Συλλογισμένοι πάνω στον βράχο της ζωής
μες στων κυμάτων την οργή, στο βουητό του κόσμου
στήνουμε κάποια όνειρα φυγής,
μακριά απ’ τα ματωμένα σύνορα του ανθρώπου,
πολίτες μιας καινούργιας πολιτείας
που οι ταυτότητές τους γράφουν: «Ποιητές».
Ο ήλιος· ο εραστής των πάντων,
η θάλασσα η ελκυστική
ακροβατούν στο φως και στο σκοτάδι
κι η προσφυγιά· ένα πλατύ σημάδι.
Λένε πολλοί πως όταν γράφεις
ξεχνάς τη θλιμμένη γη,
πλησιάζεις τον χαρούμενο ουρανό.
Πώς μας λυπούνται αυτοί οι γλάροι
καθώς τα πανιά των καραβιών σκίζονται στα ταξίδια!
Λευκός αφρός, γλυκός αναστεναγμός
για να ξορκίσουμε το κακό.
Η πίκρα των συναισθημάτων να ξεθυμάνει
με των στίχων την ευλογημένη αύρα.
21/09/2008
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Η φλεγόμενη πόλη»).
4) Η ιερή στιγμή
Κοίταξα βαθιά μες στον καθρέφτη,
το πορφυρό σύννεφο, μού έγνεφε.
Κόβουν οι λέξεις σαν γυαλιά·
είναι οι φωτιές της μνήμης
μέσα στους σκοτεινούς και υπόγειους δρόμους.
Ας βρούνε κάποτε και μια στεριά
που αναζητώ σαν κουρασμένος
ταξιδευτής των ονείρων,
σαν κυνηγός θαυμάτων
ριζώνοντας στου εφικτού τη δόξα!
Να έρθει η ιερή στιγμή
μετά τις αγωνιώδεις μάχες της απώλειας.
Οι λέξεις-Αμαζόνες ορμούν με αυτοπεποίθηση
να τιθασεύσουν το άγριο χαρτί
που γράφεται με τόση μοναξιά κι ελπίδα.
Χορεύουν ασταμάτητα, αγαπημένες της λάμψης,
του ουρανού οι κόρες οι πολύχυμες.
Μες στον καθρέφτη των ερωτημάτων
κάποια απάντηση προσμένω
στης μοίρας τον μονότονο ρυθμό,
συλλέγοντας κομμάτια
της θρυμματισμένης μου ζωής
μέσα στων λέξεων τη γαλήνη
και στου ποιήματος την πρωινή λαχτάρα.
16/01/2011
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Στον Έρωτα που πίνουν νέκταρ οι Θνητοί»).
5) Δύο άτιτλα
Πόσα χρώματα δε θα είχαν πεθάνει,
αν δεν υπήρχε το ευαίσθητο μάτι να τα δει!
Πόσες ψυχές δε θα είχαν σβήσει,
αν δεν υπήρχε ο ευαίσθητος άνθρωπος, να τις σκεφτεί!
Κι αν ο ζωγράφος δεν ήταν φίλος με το ουράνιο τόξο,
ο ουρανός αν δε φοβόταν τη βροχή,
δε θ’ άφηνε στα ύψη του ν’ ανθίσει
ένα κλωνάρι ευτυχίας στη στιγμή;
***
Πεθυμήσαμε το κάποτε γαλάζιο
κοιτώντας προς τα πάνω τις συννεφιές του κόσμου.
Πέτρες, εμείς οι μοχθηροί με τις δαγκάνες της ύλης,
παλιά κεριά της ευτυχίας σβησμένα
να λαχταράμε σε λάθος δρόμους
το ελιξίριο της ατέλειωτης αγάπης.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Στον Έρωτα που πίνουν νέκταρ οι Θνητοί»).
6) Εξομολόγηση ενός πρώην ανθρώπου
Κάποτε, ήμουν κάποτε μια λωρίδα ουρανού
που ένωνε δύο κόσμους παράξενους,
κάποτε ήμουν μία λέξη γραμμένη ανάποδα: «ελπίδα»
στο τετράδιο μιας ταλαιπωρημένης ψυχής,
κάποτε ήμουν ένα χρώμα ξεβαμμένο στον πίνακα της ανθρωπότητας,
κάποτε, ήμουν κάποτε ένα δάκρυ σε παιδικό πρόσωπο
που έτρεχε κι αυλάκωνε το πρόσωπο μέχρι η χαρά να το διώξει,
κάποτε, ήμουν κάποτε ένα όνειρο, ένα τρεμάμενο χέρι,
μια ματιά ατίθαση, τολμηρή, ένας ανεμοστρόβιλος
που έψαχνε τη γη του να θερίσει
όχι πόνους μα μονάχα αληθινούς καρπούς.
Κάποτε ήμουν άνθρωπος
πριν γίνω βράχος σε μια έρημη θάλασσα,
πριν γίνω ατμός συμπιεσμένων συναισθημάτων,
πριν γίνω έκρηξη στη μοναξιά
γιατί το ψέμα είχα μάθει να πολεμώ,
τα σκοτάδια να σκορπώ
και να χαράσσω ήλιους και δέντρα
στο μέρος της καρδιάς.
Μα τώρα έγινα ό,τι ακριβώς στο παρελθόν μισούσα.
25/12/2012
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Το αμάρτημα της ονειροπόλησης»).
7) Ο Ύμνος της Ντροπής
(Ένα ποίημα εμπνευσμένο από την έμμετρη «Ντροπή της Ευρώπης» του Γερμανού λογοτέχνη Γκίντερ Γκρας).
Σμίλη που κράτησες εσύ, περγαμηνή κι ακόντιο
για να στολίσεις, ζοφερή, των Ευρωπαίων το μνημόνιο!
Στους ποιητές σου έδωσες τα φώτα ν’ αντικρίσουν
στο γαλανό της θάλασσας την έμπνευση να ζητήσουν,
άπειρους ύμνους να υψώσουνε της τυραννίδος Ευρώπης…
Γιαγιά, εικοσιεφτάστερη**, γνέθει στη ρόκα της
τη μοίρα της Ελλάδας, που έχασε το πνεύμα της
και ψάχνει ακόμη τα λεφτά της,
σε μαύρη σακούλα σκουπιδιών όλα τα υπάρχοντά της!
Κι οι παχουλοί αφέντες της με τα αφράτα λόγια
που μας χαϊδεύουν τα αυτιά με ψέματα και βρώμα,
έχουν θαφτεί στους λάκκους που άνοιξαν οι ίδιοι
καθώς αστόχαστα μαδούν του βιοπαλαιστή τον ιδρώτα.
Πέφτουν από πάνω οι σωροί της κακεντρεχής της Μέρκελ,
της ανελέητης Λαγκάρντ και των τραπεζοδεινοσαύρων,
που ως ράτσα αναίσθητη στη μνήμη των Τιτάνων
κατηγορούν τον Έλληνα ως διαφθορέα πάντων,
ξεχνώντας πως εκείνος δάμασε το γένος των βαρβάρων!
Κι όσους γρυλίζουν κι αλυχτούν, κανέναν δε λογαριάζει
γιατί η ανθρώπινη φυλή γι’ αυτούς έχει πετάξει
και θα ’ρθει η ώρα που θα πει ο κεραυνός του Δία:
«Ευρώπη είσαι αχάριστη κι ας έχεις απαρτία
από συμβούλους κόλακες που ψάλλουν τα εξ’ αμάξης
και στον φτωχούλη τον λαό πότισες φαρμάκι,
ενώ την ψυχή του μόλυνες με υπολογισμούς χρηματιστηρίου
αντί να κάθεσαι γονυπετής, την ένδοξη Ελλάδα να θρηνείς!».
Μα το αιώνιο «γιατί» της χώρας θα χτυπά βασανιστικά
με οιμωγές ατέλειωτες στ’ αναίσθητα αυτιά των «αρχόντων»
που κάποτε εθίστηκαν στο θαύμα των ερώτων.
Στην Αφροδίτη της Μήλου έκλαψαν τον πόνο της καρδιάς τους,
στους στίχους του Ομήρου έπλεξαν τα όμορφα ιδανικά τους
και πέταξαν μακριά τα δόρατα του πνεύματος, τα δικά μας
για να οικειοποιούνται συνεχώς και να περηφανεύονται…
γερόντια κακομούτσουνα και πολύ ρυτιδιασμένα
πως κάτι κάνανε κι αυτοί για τα παιδιά τα νέα!
** εικοσιεφτάστερη, λόγω των 27 χωρών που συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
28/06/2012
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Το αμάρτημα της ονειροπόλησης»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου