Πετροκάραβο

 

Στα μάτια μας φαινόταν διαρκώς

μια εξωτική επιθυμία,

για κάποια περήφανη νεράιδα

που διακινδυνεύαμε την ίδια τη ζωή μας.

Με πρόσκληση ελκυστική

αρχίσαμε φεγγάρια να τοξεύουμε,

αλλά δεν προλαβαίναμε να αγγίξουμε κανένα,

γιατί ξημέρωνε νωρίς

κι εκείνα γεμάτα, κίτρινα, ολόφωτα περιστέρια

προσπερνούσαν τις ζωές μας

και τις σειρήνες που συναντούσαμε στο δρόμο μας

ξεγελούσαν με διάφορα κόλπα φτηνά.

Τις χίμαιρες δεν αρνιόμασταν ποτέ

κι όλοι φωνάζαμε στην πλώρη,

με πρόσωπα γεμάτα έξαψη:

«ή το φεγγάρι θα φτάσω ή θα χαθώ».

Όταν πήγαινε το σώμα μας να ελευθερωθεί

από τις αισθήσεις, έπεφτε σε αντιφάσεις

και η ψυχή μάς πλάνευε με σχέδια μεγάλα

κι ιδού πως εμφανίστηκαν τα πάθη,

εγωισμοί, πλεονεξίες και φιλοδοξίες.

Μαρμαρωμένο καράβι, πετροκάραβο

κάποτε ήσουν της θάλασσας γοργόφτερο στολίδι.

Τώρα σε τρομάζουν τις νύχτες τα φεγγάρια,

με τα όνειρα και τις παράτολμες πράξεις

που προκαλούν, ακόμη και αν δεν δέχονται

την πρόσκληση σε αγώνα,

έχουν στον ύπνο τους κάτι το μάταιο

που φοβίζει.

Γυμνές αφήνουν τις ζωές

από τις επιδρομές του χρόνου,

οι ανάσες τους τυφλώνουν

και πέφτουν στα στήθη των ανθρώπων

σαν πέτρες βαριές.

Τον πόνο δεν τον σβήνουν,

μονάχα μνήμες ρίχνουν

σε μια εικόνα ουράνιας πορείας

που δεν κατάφερε κανείς να ξεκινήσει.

14/03/2008

Λάσκαρης Π. Ζαράρης