"Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗ.

ΓΥΝΑΙΚΑ:                 Μέριασε άνδρα να διαβώ κι είμαι αγριεμένη…

                                    Είμ’ η γυναίκα από Σε πολυβασανισμένη…

                                    Μέριασε και τα σπλάχνα μου, τα ’χεις θολά και κρύα

                                    από μια καταπλάκωση και μια ζωή αχρεία…

                                    Σατράπη, παραμέρισε, τέλειωσ’ η εποχή σου

                                    που ήμουν υποχείριο εις την κακή ψυχή σου…

                                    Δεν είμαι πια το κτήμα σου, σκυλί που με κλωτσούσες,

                                    ούτε το «εξιλαστήριο», που πάνω του ξεσπούσες…

                                    Έκανα επανάσταση, πού ’χει επικρατήσει

                                    κι ο νικημένος εισ’ Εσύ και θα σε τιμωρήσει

                                    κι όλα αυτά που τράβηξα εις τα δικά σου χέρια

                                    από την Εύας τον καιρό, θα στα γυρίσω πλέρια…

                                    Δεν είσαι πια ο δυνατός, δεν είσαι ο αφέντης,

                                    ο νταβατζής, ο όμορφος, ο μάγκας, ο λεβέντης.

                                    Δεν είσαι καν ισότιμος μέχρι να ξεπλερώσεις

                                    όλες σου τις απάνθρωπες σε ’μένα ταπεινώσεις…

                                    Έλα λοιπόν στη θέση μου κι ότ’ έκανα θα κάνεις

                                    και θα ’μαι η αφέντρα σου μέχρι που να πεθάνεις,

                                    γιατί ο νόμος του Θεού τις «σκάλες ανεβάζει…»,

                                    κι ο ίδιος νόμος πάντοτε τις «σκάλες κατεβάζει…».

ΑΝΔΡΑΣ:                    Γυναίκα, έλεος ζητώ… τι είν’ αυτά που κάνεις;

                                    σταμάτα στην ισότητα και μην το παρακάνεις…

                                    Σταμάτα την υπέρβαση, που θα σε ζημιώσει

                                    και που μονάχα βάσανα πρόσθετα θα σου δώσει…

                                    Δεν σου αρκεί που φόρεσες μέχρι και παντελόνια;…

                                    που σωφερίνα έγινες; πού ’βαλες και γαλόνια;

                                    όπου γλεντάς ελεύθερη; που πίνεις; που καπνίζεις;

                                    και που γεννάς εξώγαμα και όπου θες γυρίζεις;

                                    Που έγινες αθλήτρια; πού ’γινες θεατρίνα;

                                    που σ’ έκαμα τ’ «ανήκουστο!...»ως και στρατιωτίνα;

                                    που σού ’δωσα δικαίωμα μέχρι και να μοιχεύεις

                                    και να ψηφίζεις και Θεό δικό σου να λατρεύεις;

                                    Που ενώ δεν είσαι, έγινες Συ το «ωραίο φύλλο…»

                                    και που εγώ ο άντρας σου! πια δεν σου παίζω ξύλο;

                                    που σ’ έβαλα συνέταιρο «στα συναποκτημένα»

                                    και που δεν σε λιθοβολώ σαν δεν σε βρω παρθένα;

                                    Πού ’γινες αστροναύτισα; πού ’γινες δικαστίνα;

                                    πού ’γινες και Πρωθυπουργός και τέτοια προεδρίνα

                                    π’ όλη την ανθρωπότητα εσύ την κουλαντρίζεις

                ως «Γιάννα!» - «Θάτσερ!» - «Άγκελλα!»  αυτά δεν τα γνωρίζεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ:                 Αυτά που λέεις, άνδρα μου, πως δεν τα είχα πρώτα,

                                    τα πήρα με το αίμα μου σαν έσπασα την πόρτα…

                                    Για τούτο να μη μου πουλάς εκδούλευση εμένα

                                    και κάτσε δω και πλέρωνε «τα μού ’χεις καμωμένα…».