Αχ και να μπορούσα
ν’ αναστήσω τα φιλιά
που πέσανε στη λίμνη της αθωότητας
να πνιγούνε!
Βουτηχτές αγάπης
με των χειλιών τη δροσιά,
τον κορεσμό κάποιων ερωτικών στιγμών,
αιώνια αγωνίζονται να σπάσουν.
Και το γυαλί που θόλωσε απ’ το πάθος,
η ματιά που χάθηκε στο βάθος,
μια ανάσα που κόπηκε ξαφνικά,
έμοιαζαν όλα του ουρανού να είναι αποκτήματα
και του ονείρου μεθυστικά σκιρτήματα,
μέσα σε λόγια που φτερώνουν σαν πουλιά
και κελαηδούν μελωδικά,
πάνω στων σωμάτων την ατέλειωτη χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου