Άνοιξη μεταμφιεσμένη.

 

Μια ευωδιά έντονη τα χρόνια που περνούν

μια λαχτάρα ισοδύναμη με τον πόνο

μια δύναμη εσωτερική που παλεύει με τον πόθο.

Δουλειά με τη μοίρα αγωνιώδης

κι η φωνή να αδειάζει τη μελωδία της στα κύματα,

η ίδια φωνή που τη γέννα καλεί

και τον θάνατο αποδιώχνει απ’ την ψυχή.

Τόσο ξαφνικά ήρθε πάλι η άνοιξη

και δεν πρόλαβα δέρμα να αλλάξω,

χρώματα, ήχους, συναισθήματα

κι εξαγόρασα τον χειμώνα με μια σιωπή

με μια σκέψη φοβερή:

«Θα μπορούσε ο,τιδήποτε να μεταμφιεστεί σε άνοιξη,

πρώτα απ’ όλα όμως θα ’πρεπε να έχει αντοχή,

στις νύχτες ν’ απαγκιάζει τα όνειρα

κι ίσως κάποτε βρει τη σωτήρια ελευθερία

που της έλειπε πάρα πολύ,

για να μείνει στη συνείδηση

ως ιερή εικόνα».

13/03/2014

Λάσκαρης Ζαράρης