Ένα παλιό ερωτικό ποίημα.

 

 

Αισθάνομαι μια μελαγχολία

που μου πριονίζει την ψυχή και την καρδιά…

Αν είναι έρωτας θα τον ρωτήσω

γιατί με πονάς άκαρδε,

αν είναι πληγή θα τη ρωτήσω

αν κλείνει με φιλιά,

αν είναι αγάπη θα τη ρωτήσω

γιατί μ’ αγγίζει τόσο επικίνδυνα

κι αν είναι θάνατος αργός

θα τον ρωτήσω:

«πώς γίνεται με τα χάδια σου να πεθαίνω

κι αμέσως ν' ανασταίνομαι

όταν ακούω τη φωνή σου;».

Πώς γίνεται εκεί που πετώ

να βρίσκομαι ξαφνικά κάτω στη γη

κι εκεί που πιάνομαι απ’ τα φτερά του Έρωτα,

ανάλαφρη υπόσταση τα σύννεφα να ρωτάω:

«Γιατί τη ντύσατε μ’ ένα ολόλευκο φόρεμα

όταν φυσούσε ο νοτιάς κι ο ήλιος έκαιγε το σώμα της;».

Και τώρα ψιθυρίζετε της πρόσκαιρης ζωής

καλύτερα να μη μιλά, μα να σωπαίνει

μέσα σε μια ερωτική αγκαλιά

που την ψυχή ανατέλλει

και ύμνους της καρδιάς

σε κύματα της θάλασσας στέλνει.

Ένας βαθύς αναστεναγμός

του φεγγαριού

που έσμιξε με όνειρα

κάτω από νυχτολούλουδα

που του κορμιού σου τη μυρωδιά

σκορπούσαν!

Να φέγγος που δίνει ο έρωτας

σ’ όσους ακόμη ρωτούνε

που είναι η πόρτα που χτυπά

κι ανοίγει παραδείσους!

Κι ας είναι έρωτας

αγάπη

πληγή

ή θάνατος αργός.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης