Κλείσε τα μάτια σου για λίγο
νύχτα βαριά του πόνου,
κι άγγιξε ένα-ένα με τα σύννεφα
τα παιδιά σου-τα αστέρια,
που γαλάζιες θάλασσες ποθήσανε
μα τώρα στον ουρανό ματώνουν
για μια άδικη μοίρα που τους έλαχε
τα όνειρα ποτέ να μη φτάνουν!
Πιες τη δροσιά του φεγγαριού
που τους ερωτευμένους χρίζει
δαφνοστεφείς ποιητές,
των στίχων υπηρέτες
και βρες ένα λουλούδι να μας ξυπνά
απ’ τον λήθαργο της μέρας
και τις απάτες να σκορπά
με τη θεσπέσια μυρωδιά του.
Ρίξε αντίδοτο-δυνατό συναίσθημα
στις πικραμένες σκέψεις
που τυραννούν μερόνυχτα
τους σκλάβους αυτής της γης,
ανέστησε τους στίχους
από τα μύχια της καρδιάς
και γράψε γράμματα αιώνια
πάνω στου σύμπαντος τον θόλο.
04/03/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου