Πλημμυρίδα
Μοιάζει ο άνθρωπος
με θάλασσα σε πλημμυρίδα.
Με την παλίρροια, λικνίζονται
τα όνειρα πάνω στο κύμα, πάνω στον αφρό,
εκεί η γητεύτρα αγάπη μεθά την ευτυχία…
Ύστερα αρχίζει η άμπωτη, σιγά-σιγά
κι όλο πιο γρήγορα, η άμπωτη η κλέφτρα
πισωγυρνά το μαγεμένο κύμα
μαζί με τα θεσπέσια συναισθήματα
σε ξένα, άγνωρα νερά…
Κι η θάλασσα που τραγουδούσε την αγάπη
τώρα σιωπά…
Γερμένη στ’ ακρογιάλι, ικετεύει την άμπωτη
ένα κύμα μικρό να της αφήσει μαγεμένο
κάτι ελάχιστο να θυμάται
για να ’χει λόγο ύπαρξης ακόμη…
12/9/97, Ξημέρωμα.
Το χτεσινό κορίτσι
Ψάχνω αδιάκοπα
εκείνο το χτεσινό κορίτσι
με το πράσινο, ονειροπόλο
βλέμμα
που μεθούσε
με ποίηση και Μουσική
που άκουγε
τον Ψίθυρο των αστεριών
και τη σιωπή των αγγέλων…
Εκείνο το κορίτσι ψάχνω
που δεν θα το ‘βρω ποτέ.
Κρυμμένο στο δώμα της Μνήμης
κοιμάται στο Χτες
αγκαλιά με τ’ Όνειρο
που πασχίζω
ανώφελα
ν’ αναστήσω…
6/1/98, Απόγευμα.
(Πηγή: Τριμηνιαίο Έντυπο Λογοτεχνίας «ΜΟΥΣΩΝ ΜΕΛΑΘΡΟΝ», τεύχος 32, σελίδες 23 και 25 που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα της κ. Γεωργίας Αλεξίου-Γοργούς για την ποιήτρια Πόπη Αντωνίου-Σφαλαγκάκου).
το χτεσινό κορίτσι το ψάχνω και γω..
ΑπάντησηΔιαγραφήσ ευχαριστώ Λάσκαρη, καλό βράδυ!!
Καλησπέρα Εύη, αυτή η αναζήτηση ίσως δεν τελειώνει ποτέ για τις γυναίκες, αλλά και για τους άνδρες! Τα παιδικά και νεανικά χρόνια μάς κατακλύζουν με αναμνήσεις, στην πλειοψηφία τους όμορφες, από τις οποίες δύσκολα ξεφεύγουμε κι ακόμη και αν ξεφύγουμε κάποτε, πάντα στο τέλος εκεί γυρνάμε νιώθοντας πιο ασφαλείς. Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου, καλό σου βράδυ!!!
Διαγραφή