Η ύπαρξη ανάμεσα στο τώρα ή το ποτέ,
ακόνιζε τα όριά της
πάνω στην επικίνδυνη ρευστότητα των πραγμάτων
και αφού προσπάθησε να αφαιρέσει την αγωνία
ως περιττό συναίσθημα,
δεν βρήκε με τι ακριβώς έπρεπε να την αντικαταστήσει:
υπομονή, επιθυμία, ονειροπόληση, πάθος, αντοχή
κι έτσι έπλασε έναν μοναχικό γυάλινο θόλο
όπου ουρανός και άστρα δικά της ήταν,
θάλασσες, ποταμοί και λίμνες δικά της.
Τίποτε δεν άκουγε πέρα απ' όλα αυτά,
μόνο μια ενοχή που σιγοψιθύριζε στ’ αυτιά της:
«Έδωσες αγάπη, έδωσες αγάπη;».
14/03/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου