Αντιδρώ

Αντιδρώ σε όσους φοβούνται

να κρατήσουν ουρανούς,

σ’ αυτούς που δεν τόλμησαν να κάνουν

σκεπή του σπιτιού τους, το θαύμα.

Εκνευρίζομαι με όσους περπατούν

με βλέμμα σκυφτό

και σκοντάφτουν στα όνειρά τους,

λάμψεις κρυφές

πνίγοντας στις παλάμες τους,

φωτιές που άφησαν να περάσουν,

γέλιο που έσβησαν

από τα πρόσωπα δικών τους ανθρώπων,

ομίχλες που αντίς να τις διαλύσουν,

τις ενίσχυσαν με τα ατροφικά κλαδιά

του δέντρου μιας παράλυτης αγάπης,

ζητιάνοι των απροσδόκητων στιγμών,

του λάθους θεατρίνοι,

έμαθαν πάντοτε στη ζωή τους

το θάρρος να ψάχνουν

με ανιχνευτή χρυσού

στις ψυχές των άλλων.

Κι όσο για τις σημαίες,

καμιά δεν πρόφτασαν να ανεμίσουν,

έτσι κουρέλιασαν στα συρτάρια τους,

πήραν τη μυρωδιά της μούχλας

κι όταν ακούνε ιστορίες για ήρωες

αναρωτιούνται ακόμη

αν είναι από κόκαλα φτιαγμένοι 

ή από περίσσια ιδανικών.

06/08/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης