«Τελευταία Χάρη» (Ποιήματα & Χαϊκού), Δήμητρα Καραφύλλη, Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2014.

   Όταν έλαβα το βιβλίο της Δήμητρας Καραφύλλη, με κατέλαβε μια βαθιά συγκίνηση και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν, καθώς κοιτούσα το εξώφυλλο που αναπαριστά κόσμημα της ποιήτριας. Ένας άνθρωπος ευαίσθητος, με περίσσεια ψυχικών χαρισμάτων, ήταν η Δήμητρα Καραφύλλη, η οποία μέσα από τα ποιήματά της μ’ έκανε να νιώσω μοναδικές στιγμές.  

   Στους στίχους της αποτυπωνόταν η χαρά και η λύπη της, η δύναμή της, το θαύμα του λόγου της, το γεγονός να «αγγίζει» με τον νου της τις φαινομενικά επουσιώδεις καταστάσεις και να τις «μεταμορφώνει» σε βαθιές πραγματικότητες, που σφύζουν από ζωή. Ίσως τελικά ο άνθρωπος όταν γνωρίζει ότι δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά του και όταν μοίρα σκληρή τον τυχαίνει, να αισθάνεται πλήρως το βαθύτερο νόημα της ζωής. Κάθε ώρα, κάθε λεπτό είναι πολύτιμο για την ποιήτρια που το δάκρυ της θα δροσίζει όσους ανθρώπους είχαν την τιμή να την γνωρίσουν.

   Δεν θα ξεχάσω την τελευταία φορά που την είδα, ήταν στο Κερατσίνι το 2012 στην εκδήλωση απονομής των λογοτεχνικών βραβείων, όπου ανοίξαμε συζήτηση -μαζί της πάντα ο Χάρης Μελιτάς- και μου είπε με όλη την ευθύτητα που την διέκρινε και την αφοπλιστική αμεσότητα που προσέγγιζε τους ανθρώπους: «Σε θαυμάζω βρε παιδάκι μου! Τόμους έχεις μέσα στο κεφάλι σου και τα γράφεις όλα αυτά;». Όσοι την γνώρισαν διαπίστωσαν ότι δεν ήταν άνθρωπος της κολακείας, απλά δεν έκρυβε αυτό που ήθελε να πει και το έλεγε πάντα με ειλικρίνεια.

   Έτσι ακριβώς ενεργούσε και στα ποιήματά της, το ίδιο έπραξε και στην «Τελευταία Χάρη», μία ποιητική συλλογή που εξέδωσε ο σύντροφός της Χάρης Μελιτάς αφού συγκέντρωσε τα ποιήματά της, δίνοντας τον φόρο τιμής που όφειλε στην αγαπημένη του, ύστερα από τρεις ποιητικές συλλογές που είχε εκδώσει η ίδια όσο βρισκόταν στη ζωή:

Τη μέρα

που το συμβόλαιό μου

με τον ήλιο θα παγώσει

αγαπημένοι μου

μη με στεγάσετε

στον οικογενειακό.

Δεν θέλω να περάσω

όλη τη ζωή μου

πεθαμένη.   

   Η συλλογή της χωρίζεται σε δύο ενότητες: η μία με τίτλο: «Κιχ» που περιλαμβάνει είκοσι ποιήματα και η άλλη με τίτλο: «Οθόνη Αφής» που περιλαμβάνει τριάντα χαϊκού.

Κιχ (Ενότητα Πρώτη)

Απειλή

Σε οθόνη ολόφωτη

Σκιά μουντή

Σχήμα άσχημο

Ζωή που γέρνει

Δική μου. Ξένη.

Σε ταινία βωβού θεατής

Στους υπότιτλους κρύβομαι

Ακροβατώ

Με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δίχτυ.

Rien ne vas plus

Οπλίστε με θεοί

υπομονή

ή με καρφίτσες

βουτηγμένες σε οξύ.

Βυθίζομαι

σ’ αυτό το σταυροδρόμι.

Στα ποιήματά της μάς μιλάει αργά, γαλήνια, ψιθυριστά, ακούμε τη φωνή της χρωματισμένη, δεν κατάφερε ακόμη ο σωματικός πόνος να της αλλάξει χροιά, να την αλλοιώσει. Είναι η νύφη που περιμένει το γάμο της με τον θάνατο, γράφει στο ποίημα: «Η Νύφη», από το οποίο παρουσιάζω εδώ την τελευταία στροφή:

«Χτες τα μεσάνυχτα

στο θάλαμο του τρίτου

είδα τον θάνατο

να στέκεται μπροστά μου.

Κι ήταν ωραίος, γελαστός, ευγενικός

δεν έφερνε καθόλου στη ζωή μου».

Οθόνη Αφής (Ενότητα Δεύτερη)

Φεύγεις. Κρυώνω.

Ενσκήπτει δριμύτερο

Το πεπρωμένο.

Μεταλλάσσομαι.

Μακριά σου ασπίδα.

Κοντά σου βέλος.

Οίκος οπτικών

προσφέρει στους άστεγους

γυαλιά ηλίου.

Σκοτάδι ίσον

αυγή δίχως όνειρα

στο μαξιλάρι.

Το παρελθόν μου

στην Τράπεζα Οδύνης

ανατοκίζω.

Η μαθητεία της στην τεχνική του Χάρη Μελιτά είναι εμφανής, αφού αρκετές φορές υιοθετεί την ειρωνεία και τον σαρκασμό, αφήνοντας όμως μια χαραμάδα ανοιχτή στην τρυφερότητα. Παράλληλα, αποδίδει στα αντικείμενα ψυχή, ψυχή το φύλλο και καθρέφτης των συναισθημάτων του ποιητή. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την αγαπητή φίλη Δήμητρα:

Είπε το φύλλο

στον χαμένο ποιητή.

Γιατί με σκίζεις;

10/09/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης