Κριτικό Σημείωμα για το ποιητικό βιβλίο του Άθω Χατζηματθαίου: «Χωρίς Μοντάζ, 127 χαϊκού», 2014.

   Ο λογοτέχνης Άθως Χατζηματθαίου, ακολουθώντας μία προσφάτως εμφανιζόμενη τάση των νέων δημιουργών, να επιδίδονται στο είδος του συμπυκνωμένου (δεκαεφτασύλλαβου) ποιήματος, μας προσφέρει όμορφες στιγμές όπου αναδεικνύεται η εικόνα, κάτι που ταιριάζει απόλυτα με την ερασιτεχνική ενασχόλησή του με τη ζωγραφική.

   Είναι πιστός στους περιορισμούς που επιβάλλει η συγκεκριμένη ιαπωνικής προέλευσης τεχνοτροπία (νοηματικούς και στιχουργικούς) και μερικά από τα χαϊκού του βρίσκονται ανάμεσα στα καλύτερα από αυτά που έχουν δώσει συνολικά οι σύγχρονοι δημιουργοί. Αναφέρω για παράδειγμα τον Χάρη Μελιτά (με την πρωτοτυπία να τοποθετεί τίτλους στα χαϊκού του), τη Δήμητρα Καραφύλλη και τη Νίκη Βλάχου.

   Θα έλεγα ότι ο λιγοστός προσωπικός χρόνος, απόρροια του σύγχρονου τρόπου ζωής, γέννησε στον πεζό λόγο τα διηγήματα Μπονζάι, ενώ στην ποίηση γέννησε τα Χαϊκού, αν και αυτά συνδέονται με την παραδοσιακή φιλοσοφική νοοτροπία μιας χώρας όπως είναι η Ιαπωνία, αρκετούς αιώνες πριν.

Ψάχνεις για σκιά

καθώς το δέντρο γέρνει

να σε πλακώσει.

***

Σ’ έχουν προδώσει

οι παλμοί της καρδιάς σου

πέτα τη μάσκα.

***

Στο βουβό βυθό

χάρτινα καραβάκια

τρελά όνειρα.

***

Πεθαίνουν νωρίς

τα κλεμμένα όνειρα

ως εφιάλτες.

***

Μοιάζει η αγάπη

μ’ ένα πεδίο μάχης

κερδίζεις χάνεις.

***

Κι όμως υπήρξα

δόλωμα στ’ αγκίστρι

του εγωισμού.

***

Ένα σου χάδι

σεργιάνισε στο σώμα

κι αυτό άνθισε.

   Οι στίχοι του ποιητή Άθω Χατζηματθαίου, συνδεδεμένοι με την ομορφιά και τη φύση, απλώνουν ένα τοπίο εξωτερικής και εσωτερικής πληρότητας όπου κεντρική θέση καταλαμβάνει η επιδίωξη της ευτυχίας. Προβάλλονται νοήματα και ιδέες με δύναμη έμπνευσης που φωτίζονται πάντα απ’ τον οργανωτικό νου του ποιητή.

09/10/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης