Δύο ποιήματα από τον ποιητή της Διασποράς Γιάννη Περγαμηνέλλη.

ΑΤΑΛΑΝΤΗ ΠΟΙΗΣΗ
 

Μια λευκή κόλλα χαρτί
επάνω της αποσυντίθενται οι λέξεις
γράφω, επιμένω να σκοτώνω το λόγο
τίποτα δεν θα μείνει
από μια ρηχή ποίηση, γερασμένη.
Χορταίνω το μυαλό με ιδέες
η κόλλα γεμίζει νεκρά γράμματα
διαβάζω, ασυνάρτητες σκέψεις
κανείς δεν θα τις δώσει σημασία.
Μετά η ευμετάβλητη ψυχή μου
ταξιδεύει στα ουράνια
ψάχνει τον ίστρο των άλλων
αντιγράφει, απατώ τον εαυτό μου.
Στη χώρα μου ανθίζουν
μυρτιές κι ασφόδελοι
κρίνα και γιούλια και γαζίες
αχ, πόσο όμορφα είναι όλα γύρω
μα να πεθαίνουν πάνω στο άσπρο χαρτί
από μας, τους ατάλαντους.

ΟΥΡΑΝΙΑ ΧΩΡΑΦΙΑ

Στα μαύρα χωράφια τ’ ουρανού
αστέρια σπέρνεις
να γίνουν ήλιοι
να βγουν φεγγάρια
να τα θερίσεις.
Τ’ άροτρο λειώνει
πάνω στου Κρόνου το χρυσαφί
σαπίζει ο σπόρος
χαμένος κόπος,
είναι αλλουνού, το μαύρο χώμα
του ουρανού.
Φτάνει ένας ήλιος
κι ένα φεγγάρι, φτάνει κι αυτό.
Τι πας να κάνεις
τι πας να σπείρεις
σ’ ένα στερέωμα πουν’ οκνηρό
που έχει ένα δαίμονα γι’ αφεντικό
κι ένα Θεούλη για Παραγιό.