"Ο μουσικομικρός" του Αθανάσιου Πανέλα.

 

   Ακούω τη σιωπή του!

Οι σκέψεις του συνθλίβονται

στη μέγγενη του φόβου.

Στέκει στη γωνιά και παίζει!

Παίζει!

Τις συγχορδίες του πόνου.

Με πρόσωπο ντροπής,

με μάτια σαν σαλεμένες θάλασσες.

Του μάζεψαν την ευτυχία που του 'ταξαν.

Από την κούνια δρασκέλισε στη νιότη του.

Στις παγερές νύχτες χουχουλιάζει με τον αλήτη

και στις νύχτες των τζιτζικιών

οι πληγωμένες παιδικές αναμνήσεις του

στοίχειωναν τα όνειρα του.

Εχτές τον είδα στα φανάρια

με ραβδιές χαραγμένες,

με κριθαρίσιο ψωμί,

με λευκό φως

στην μενεξεδένια δύση του.

Σήμερα;

Σήμερα τίποτα!

Οι σκέψεις μου σπαθίζουν τη ψυχή.

Κλείνω τα χείλη, οι λέξεις να μη μου φύγουν.

Άνθισε σε άγονη γη! Με άνοους ανθρώπους!

Με ψεύτικους χρησμούς!

Σε μη λουλουδιασμένους δρόμους!

Τον ψάχνω! Ακόμα τον ψάχνω!

Τα σχολεία άρχισαν!