"Ο κήπος" από τη ζωγράφο και ποιήτρια Χρυσάνθη Τσιάμτση.

Μυστικέ μου κήπε, πού να κρύψω τα λουλούδια σου;

Τις μοσχοβολιές σου πώς ν’ αποσιωπήσω;

Άπλωσες παντού τα χνάρια σου, ορατά κι αόρατα.

Νότες γεννούνται απ’ τους κρότους της γέννησης σου.

Τραγούδια που ποτίζουν χώμα.

Σιγανά, μουρμουριστά  τραγούδια που ρουφούν φως.

Θεϊκή απαστράπτουσα γαλήνη

οι αναστεναγμοί των κλάδων σου.

Γαλήνη που ξέχασε στο παρελθόν ν' αγναντεύει.

Καβάλα στο λευκό της άτι τρέχει

και δεν ματαγυρνά στη θέση την παλιά.

Δεν κοντοστέκεται, τρέχει αλαφιασμένη.

Θαρρείς πως χάνεται στο γέννημά της

Αχνός αγέρα μοσχοβολιστός.

Μυστικέ μου κήπε, αιώνιο καταφύγιο...

Σ' ευχαριστώ για τα καλούδια σου. 

Χρυσάνθη Τσιάμτση