Θα υπάρξουν στιγμές…

Θα υπάρξουν στιγμές

που θα έρχομαι

σαν άνεμος

ή σαν ψυχή ματωμένη

που φόρεσε το ένδυμα της γαλήνης.

Στο πλατύσκαλο των ονείρων

θα ακουμπώ το σώμα μου

κι οι εμπειρίες

θα τρελαίνονται μέσα στο σπίτι,

οι αναμνήσεις θα τριγυρνάνε

κάνοντας υποκλίσεις

σε μια ευγενική φυσιογνωμία

που πάντως

δεν ήταν ποτέ η δική μου.

Ήταν μια κουρασμένη οντότητα

που τη δανείστηκα

κι έγινε αξεπέραστο χάσμα

για να κυνηγώ τις χίμαιρες

και να βάζω προσωπικά στοιχήματα

τάχα με τον εαυτό μου.

Τι ακριβώς απεκόμισα,

ακόμη δεν ξέρω,

ίσως το άλμα προς τον ιδανικό κόσμο

που διακαώς επιθυμούσα

να έγινε ερήμην μου

και τα σκαλιά που ανέβηκα μέχρι τους ουρανούς

να ήταν ένα σκοτεινό υπόγειο

όπου οι ανάσες των ανθρώπων μ’ έπνιγαν

αλλά σίγουρα έπλαθαν μια ευπροσάρμοστη ύλη,

διακομιστές ενός παράξενου αισθήματος:

«Υπήρξε άραγε αυτός ο άνθρωπος

ή ήταν η πρωινή ομίχλη

που μας θόλωνε το βλέμμα;».

19/12/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης