Τρία ποιήματα του Παύλου Πολυχρονάκη.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στην έκτη του Δημοτικού ο Νίκος κι η Μαρία

νιώσανε ρίγη στην καρδιά ο ένας για τον άλλο

που πύκνωσαν πάρα πολύ στου χρόνου την πορεία

και τέλειωσαν το Λύκειο με έρωτα μεγάλο!

Και τότε συμφωνήσανε να μην τονε λερώσουν

κι όταν αποσπουδάξουνε και μια δουλειά θα βρούνε,

τότε την ευτυχία τους θα την ολοκληρώσουν

αφού με άνθη λεμονιάς, πρώτα, στεφανωθούνε.

Φύγαν από τον τόπο τους για τον προορισμό τους

και χάθηκαν στο πέλαγος του κόσμου το μεγάλο

κι ενώ πετύχανε κι οι δυο γρήγορα το σκοπό τους

δεν επετύχαν πουθενά ο ένας τους τον άλλο.

Σαράντα χρόνια πιο μετά, στον Αερολιμένα

ντάμωσαν κι ανακάλυψαν πως δέκα πόντους τοίχος

που χώριζε τις πλάτες τους τα χρόνια τα χαμένα

δεν άφησε να ενωθεί των δυο καρδιών ο ήχος.  

 ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Σ’ όποιο επίθετο του κόσμου, τη λέξη – κόλο – αν προτάξεις,

όσα και να ‘χει μεγαλεία, εις τον αέρα θα τινάξεις.

Μόνο στο επίθετο Κοτρώνης, αυτό το πράγμα δεν συμβαίνει

διότι σσαν του την προτάξεις, εις τα ουράνια ανεβαίνει.

Και είναι να μην ανεβαίνει; Που από ταπεινός Κοτρώνης

γίνεται ο Ελευθερωτής μας, ο ένδοξος! Κολοκοτρώνης!

 Εις ΚΟΥΜΠΟΥΡΑ ΜΑΘΗΤΗ

Εις το Δημοτικό σκολειό που ήσουνε ντουβάρι

στου δάσκαλού σου, το εξής είπες μαργαριτάρι.

Όλες οι ρίζες στρογγυλές είναι απ’ ότι ξέρω

κι αν δεν το ξέρεις, ίδια εδά τρακόσιες να σου φέρω.

Και συ μια «τετραγωνική ρίζα» μου θες και τώρα.

Μα δεν υπάρχει δάσκαλε τέτοια σ’ ούλη τη χώρα.