"Ωκεανέ μου" της Σταυρούλας Δεκούλου Παπαδημητρίου.

Από τα πρώτα δείγματα γραφής της Σταυρούλας Δεκούλου Παπαδημητρίου, διαπιστώνω πως η ποίησή της είναι γνήσια, πολύ προσωπική και διακρίνεται για την εικονοποιό της δύναμη. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί πολλά υλικά της φύσης ώστε ο στίχος να παίρνει ξεχωριστή αρμονική λειτουργία και να επιβάλλεται σ' έναν εσωτερικό ρυθμό, όπου κυριαρχούν οι ήχοι και η κίνηση, διαχειριζόμενη κατάλληλα τη συμβολική δυνατότητα του στίχου. Εκφράζει με απλότητα αλλά ουσιαστικά, συναισθήματα που δένονται με το εξωτερικό περιβάλλον. Ο στίχος της κομίζει ψυχής δώρα, ανοίγοντας στον αναγνώστη ελπιδοφόρα τοπία, δεν τον βασανίζει με ανήλιαγες καταστάσεις που δύσκολα λυτρώνουν την ύπαρξη. Ακόμη και ο ψυχικός πόνος, μετασχηματίζεται σε ονείρου ηλιαχτίδα και διαύγεια στιγμής, γεγονός που συντελεί στο να αποδοθεί η έμπνευση με τον πιο συγκινησιακό τρόπο.

21/12/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Ωκεανέ μου,

μυρωμένη αλμύρα μου,

σαν τον καιρό ανταμώνω να σου χαράζει το πρόσωπο,

πόσα ακόμα ναυάγια να ευχηθώ να ζήσω

κάθε που η ψυχή μου κάβους λύνει.

Σαν μετρώ τα κύματα στο βλέμμα σου,
τις νύχτες ερωτεύομαι τις θύελλες
και η εικόνα σου φέγγει σαν φάρος
στης σιωπής τη λησμονιά.
Δάκρυ μου άγιο,
κάποτε ζούσα για να φτερουγίζω σιμά στο φως
που σκόρπιζε ο λύχνος.
Μα τα φτερά μου κάηκαν
κι η στάχτη τους σκορπίστηκε στα πέλαγα
που κλείνεις στα δυο χέρια σου.
Και μιαν αυγή,
θάλασσα γίνηκα για χάρη σου εγώ,
να μ' αρμενίζεις στ' άπειρο.

18/12/14

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου