Τέλος στη διαμαρτυρία.

Τα ονόματά μας πέθαναν απ’ τη στιγμή
που γράφτηκαν στους τοίχους
δηλωτικά ανοχύρωτης πάλης μες την αταξία
σαν διαμαρτυρία στη σιωπή
γράμματα που ζήσαν τη ζωή μας τη γυμνή
πριν διαλυθούν στη σκόνη.

Τόποι αφέθηκαν στη μνήμη, ακροβασίες του κενού
κρεμασμένα κτίρια στα χείλη
σε κάποια πατώματα φοβέριζε η θλίψη
σ’ άλλα η αισιοδοξία προσπαθούσε να ξεφύγει
απ’ τα στενά της βασανισμένης κλίνης της ψυχής.

Άλλοτε, τα φώτα της πόλης προκαλούσαν δίνη
μες την επιθυμία του άγνωστου πάλλονταν οι θρήνοι
τα βήματα στεκούμενα στη λήθη
ενός ανθρώπου στο βυθό.

Κύματα ανομολόγητων πόθων,
διαβρωτές της εσωτερικής γαλήνης
σε σπαραγμούς μιας ηλιαχτίδας σαστισμένης
που πέρασε απ’ το παράθυρο ανταμώνοντας
ένα σώμα ψυχρό και δειλό.

Στο μαύρο φόντο της θύελλας
το αξεδιάλυτο γαλάζιο μάς ωθεί
σε παρηγορημένους στίχους:
«όσοι φωνάζαν κάποτε με στέρεα αισθήματα
αφυπνισμένα πιόνια μιας σκακιέρας
τώρα χειροκροτούν εκείνο το σοφό μυαλό
που τους προέτρεπε γι’αυτή τη νικητήρια
παρτίδα, όχι βαψίματα στους τοίχους και πανώ
μόνο συμφιλιώσεις και προσκαλέσματα
της μοίρας».

23/03/2008

Λάσκαρης Π. Ζαράρης