Σε ελπιδοφόρο νέο που αντίκρισε την οφθαλμαπάτη.

Πέφτει η βροχή κι η μνήμη ανοίγει τα φτερά της...

δρόμοι που τα όνειρα πήρανε κι ήσουνα μόνο ο εαυτός σου,

δροσιά της σκέψης, καταφύγιο της ψυχής, πέταγμα του νου.

Στεγνή η ύπαρξη απ' το ρολόι που σημαδεύει

κι όπου να ' ναι θα μείνεις στη σιωπή,

παρατηρητής των πιο ωραίων σου στιγμών.

Χρώματα και ορίζοντες γαλανοί

έδωσαν τη θέση τους σε μια φυλακή

που απέξω υπογράφει η συνείδηση:

"Λάθρα εξελθών εν μια νυκτί

τόλμησες να δεις μες την ψυχή

κι ας ήσουν παίγνιο μιας ιστορίας ξένης

που είχε μυστήριο αν θα αντέξεις".

28/12/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης