Ανησυχώ...

Ανησυχώ για τον ουρανό
που ένα φεγγάρι τον σκοτώνει λίγο λίγο
και χάνει τη μαγεία του ο έρωτας...
ανησυχώ για τη θάλασσα
που ένα κύμα της ορθώθηκε εμπόδιο για μια καλή πορεία...

Ανησυχώ για ένα συναίσθημα
που φωλιάζει κρυφά τις νύχτες και τις μέρες
και πλημμυρίζει ψυχή και μυαλό,
έτσι που τα όνειρα ασάλευτα
μοιάζουν περισσότερο με βράχια απελέκητα
κι ο άνεμος που τα φιλά
ταραχώδη άγγιγμα του ανέφικτου,
ανάμνηση του τι δικαιούται ο άνθρωπος
από τη ζωή κι όμως ο χρόνος κλέφτης
του θυμίζει με τον πόνο απλόχερα
την προσωρινότητα της κατάκτησης,
τη δολοπλοκία της μοίρας.

05/02/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης