Με την ευκαιρία της Ημέρας Ποίησης...

Κι είπε ο πόνος, αυτός ο υποχθόνιος εχθρός
να θεμελιώσει στο άγνωστο, μια ζωή λειψή

να σβήσει το στίγμα ενός ονειροπόλου,
λησμονηθέν αντικείμενο η ποίηση
κάδρο σε ένα παλιομοδίτικο σπίτι.
Α τώρα προοδεύσαμε και μάθαμε να μιλάμε
στην ψυχή με άλλους τρόπους...
Δηλαδή; Για εξηγείστε μου...
Αφού οι μέρες και οι νύχτες ξεπουλούν την ευτυχία
με τη γυαλιστερή πραγματικότητα,
το αίσθημα της επιβίωσης φαντάζει
μοναδική αλήθεια, σκαθάρια είμαστε
και τι μας φταιν οι ουρανοί να τους ονειρευόμαστε;
Φτερά δεν πρόκειται να βγάλουμε,
απλά τη σαπίλα θα εξάγουμε!
Ας γελάσω, μου λέτε δηλαδή
πως νέοι με αφηρημένο βλέμμα δεν υπάρχουν;
Και πως κανείς να προχωρήσει δεν μπορεί
με την έσωθεν ενδυμασία του,
ούτε με μια ξεδιάντροπη οργή
να φωνασκεί εναντίον των παρηκμασμένων;
Μπορεί κάποιοι να έστρεψαν το πρόσωπο τους
κι αυτή η μαρτυρία του αξόδευτου εαυτού
πάει να κλείσει στις φλέβες του το άπειρο
μα και να ορκιστεί σε ένα παράλογο.
Ας μεταλάβουμε λοιπόν έναν παράδεισο
ανώνυμοι προσκυνητές φωτός
πάρα να υποκινούμε μια τραγική γη
να εκδικηθεί με τον Εγκέλαδο,
της έμπνευσης αόρατο κουτί μάς δόθηκε
κι αν ο πόνος μετανάστευσε σε άκαιρα ταξίδια
πάντα θα μας τυραννά με το αγκάθι του,
γι’ αυτό κύριε σωπάστε,
αν θέλετε να αγγίξετε την ψυχή με θορύβους...
ωραία, έτσι να πράξετε και ακολούθως να εισπράξετε
συγχαρητήρια, από τη φυλή των λυκανθρώπων.

21/03/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης