Λείαινε μέρες το σπαθί του πάνω στο ακόνι της σιωπής.
Το πύρωνε στα τρίσβαθα της ψυχής του.
Το πάγωνε στην ερημιά που είχε γύρω του απλωθεί.
Ύστερα με το λεπίδι του γοργά άρχισε να ξεφλουδίζει την ψυχή της.
Το βλέμμα της βουβό, τα δάκρυα στερεμένα.
Θύμοταν κάποτε του 'χε πει,
- Μη με αφήσεις να ησυχάζω στη σιωπή, μαζί με τους ήχους θα χαθώ κι εγώ.
Δεν την πίστεψε ή την πίστεψε και τώρα τέλειωνε όσα είχε αρχίσει.
Με τη σιωπή τη χάραξε.
Με τη σιωπή τη σκότωσε.
Μες στη σιωπή την ενταφίασε.
Και η φωτιά που άναψε έκανε την άμμο από τα κάστρα της γυαλί.
Για να 'ρθει η κραυγή της να το σπάσει.
Η τελευταία της !
Θαρρώ τον είδα να χαμογελά....
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
27/11/14
Είναι μεγάλη χαρά και τιμή ν' αγκαλιάζουν τα λόγια σου μάτια ανθρώπων που την αξία τους στην ποίηση έχουν πολλάκις αποδείξει με της γραφίδας τους το πολύτιμο ίχνος ! Ευχαριστώ πάρα πολύ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Σταυρούλα, αγαπητή φίλη ομότεχνη, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια κι εύχομαι τον προσωπικό ποιητικό σου δρόμο να κρατήσεις πάντοτε ανοιχτό με κάθε θυσία που απαιτείται από τον πολύτιμο χρόνο σου!!!
Διαγραφή