Ένα ποίημα για τη γιορτή της γυναίκας από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

ΓΥΝΑΙΚΑ!

Γυναίκα! μάνα της ζωής στα μήκη και στα πλάτη,

είσαι του κόσμου η ομορφιά! «της ζήσης το αλάτι…».

Γυναίκα! πλάσμα ιερό που σ’ έχουν αδικήσει

από της Εύας τον καιρό, αντί «θεοποιήσει».

Γυναίκα!  «ηδονής πηγή», που σε λιθοβολούσαν

αντί, «αγία» να σε λέν’ και να σε προσκυνούσαν.

Γυναίκα φιλειρηνική! είσαι, όλο καλοσύνη,

δροσιά, αγάπη, άρωμα, ήθος και σωφροσύνη.

Γυναίκα! άνθος της Εδέμ, τα πάντα ομορφαίνεις,

σύζυγος – μάνα κι αδελφή, σ’ όλα μας ξετρελαίνεις.

Γυναίκα! χάρμα οφθαλμών! του πόθου ξυπνητήρι

και της στοργής και της χαράς όμορφο πανηγύρι!

Γυναίκα! «Δώρο του Θεού!» με τα περίσσια κάλλη,

τίποτα δεν συγκρίνεται με τη γλυκιά σου αγκάλη!