Περισυλλογή.

Αυτή την ώρα το μολύβι δεν αντέχει
πώς να κρύψει ουρανούς και άδεια άστρα;
Σπάζει σε λέξεις που είχαν ομορφύνει
όταν το βλέμμα έριχνε κάστρα.
Καρδιάς αετώματα σκάλιζε με χάρη
κι ήταν αλήθεια της ψυχής το κομμάτι.
Μα μόλις άνοιξε η πόρτα του λάθους
φεύγει η λεπτή του μύτη στη γεύση του πάθους.
Οι στίχοι αγναντεύουν μια θάλασσα μαύρη
βουβά τα καράβια πέφτουν σε ξέρες
σημάδια ανθρώπου θα σβήσουν οι γόμες
τα κόμματα πάλι θα καίνε σαν φλόγες.
Τελείες δεν μπαίνουν σε φως που απλώνει
γραμμές του προσώπου σαν ρήγματα γης
δουλειά αισθημάτων τόσο ρηχών
παλεύω με το όνειρο που είχα μεθύσει.
Σε αγάπης ποτήρια γεμίζω καημό
κι αν πιω λίγο ακόμη δεν τρέχει και κάτι.

20/06/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης