Χαιρετισμός στους Σοφάδες για τον εκδότη, λογοτέχνη και λαογράφο κ. Θάνο Αθανασόπουλο.

Ομιλία για τη βράβευση του Θάνου Αθανασόπουλου από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σοφάδων, που πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου 2015 στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δημαρχείου Σοφάδων.

   Αγαπητές κυρίες, αγαπητοί κύριοι καλησπέρα σας. Απόψε βρίσκομαι στην πόλη σας, μετά από πρόσκληση του φίλου και αξιόλογου μαχητή των γραμμάτων, Θάνου Αθανασόπουλου.

   Θα σας μιλήσω για τον άνθρωπο που γνωρίζω από κοντά, καθώς έχω την τύχη να είμαι συνεργάτης και να δημοσιεύω άρθρα στο περιοδικό «Δευκαλίων ο Θεσσαλός», το οποίο διευθύνει και εκδίδει ο ίδιος με περίσσιο μεράκι, δίνοντας ένα αισθητικό και ποιοτικό αποτέλεσμα, αντάξιο των προσδοκιών του. Στα περιεχόμενα του συγκαταλέγονται λογοτεχνικά κείμενα και επιστημονικά άρθρα, που ξεχωρίζουν για την ευαισθησία, τη γνώση της λογοτεχνικής γραφής και την ευρύτητα σκέψης. Δικαιολογημένα λοιπόν σήμερα, ο «Δευκαλίωνας» έχει καθιερωθεί ως ένα δυναμικό ρεύμα και αποτελεί έναν πνευματικό πυρήνα όπου αποκτούν βήμα ταλαντούχοι νέοι, αλλά και καταξιωμένοι παλιοί δημιουργοί.

   Όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το γραπτό λόγο και βρίσκονται στις πνευματικές επάλξεις, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό κι ένα μοναδικό όπλο∙ την πένα τους, γιατί τα γραπτά μένουν, ενώ τα λόγια τις περισσότερες φορές τα παίρνει ο άνεμος… Στην περίπτωση του αγαπητού φίλου Θάνου Αθανασόπουλου, αυτό το όπλο αποκτά τεράστιες διαστάσεις  καθώς κρούει, με τα εξαίσια άρθρα του στο περιοδικό, τις πόρτες ανθρώπων μη ακουόντων και καταφέρνει να αφυπνίζει επαναπαυμένες συνειδήσεις, με εμπεριστατωμένες απόψεις κι επιτυχημένες εκτιμήσεις πάνω στις τρέχουσες εξελίξεις, που προσεγγίζει από τη σκοπιά ενός ολοκληρωμένου πνευματικού ανθρώπου.

   Η ψυχή είναι κυρίως που ξεχωρίζει τούς «μεγάλους» άνδρες από το πλήθος των θεωρητικών, που δεν έχουν την τόλμη να προχωρήσουν σε πράξεις. Και η ψυχή κάνει τον άνθρωπο -που ακόμη κι αν τον βαραίνουν τα χρόνια στην πλάτη του- να προχωρά στο δρόμο του περήφανα, μην υπολογίζοντας κινδύνους, πιστεύοντας πως, με τον αγώνα του, στο τέλος κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο και το δάκρυ που στάζει σήμερα από τα μάτια των ανθρώπων του λαού, αύριο θα φέρει ένα διάπλατο, ζεστό χαμόγελο στα πρόσωπά τους.

   Ο Θάνος Αθανασόπουλος έχει το χαρακτήρα τού ευθύ, απροσποίητου ανθρώπου που με τον οξύ νου του, αρκεί μια γρήγορη ματιά γύρω του για να αξιολογήσει σφαιρικά την κατάσταση, αλλά και να προβλέψει τα γεγονότα που έρχονται, γιατί κοιτάζει μπροστά χωρίς «παρωπίδες», στηριζόμενος πάντα στις αρχές του και στην αγάπη του για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τους Σοφάδες, την ευρύτερη Θεσσαλία και τη χώρα του την Ελλάδα. Στα άρθρα του, στις συζητήσεις και στα τέσσερα βιβλία του που έχουν θέμα τη γενέτειρά του, «ζωντανεύουν» νοσταλγικά, οι αγνοί άνθρωποι του παρελθόντος που δούλεψαν σκληρά τη γη και τις παραδοσιακές τέχνες, απολαμβάνοντας τούς καρπούς του ιδρώτα τους.

   Πιστεύω ακράδαντα πως η συμβολή του πανελληνίως είναι πολύτιμη, πόσο μάλλον στον τόπο όπου γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια, με όλο το συναισθηματικό και ψυχολογικό βάρος που μεταβιβάζουν στην ενηλικίωση! Δε χάνει την ευκαιρία να εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για τους Σοφάδες και θεωρώ πως όλοι οι συμπολίτες του πρέπει να νιώθουν περήφανοι γι’ αυτόν! Για τον άνθρωπο που δε διστάζει να κάνει πράξη τούς οραματισμούς του, και το κυριότερο∙ να παρασέρνει όσους ανθρώπους βρίσκονται γύρω του σε υψηλά πνευματικά πλάτη και μήκη, αφού προηγουμένως τούς κάνει να πιστέψουν, ακόμη κι εκείνα που φαντάζουν αδύνατα στην κοινή σκέψη.

   Αγαπητέ φίλε Θάνο Αθανασόπουλε, αισθάνομαι την ανάγκη να σ’ ευχαριστήσω για την εκτίμησή σου στο άτομό μου και για την εμπιστοσύνη σου να μου αναθέτεις σταθερά καθήκοντα κριτή, στους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς που διεξάγεις. Επίσης, θα σ’ ευχαριστήσω για όλα αυτά που προσφέρεις στο ανεξάντλητο πεδίο των γραμμάτων με την ποίησή σου και τα λαογραφικά βιβλία σου, δίνοντας ζωντανό παράδειγμα στα νιάτα, που στις μέρες μας πελαγοδρομούν και προσπαθούν να στηρίξουν το βήμα τους στο κατώφλι του μέλλοντος.

   Θα κλείσω τη σύντομη ομιλία μου, με τους εξής στίχους τού αθάνατου ποιητή Γιώργου Σεφέρη, που η ίδια η ζωή σου αποδεικνύει πως τους ενστερνίζεσαι:

«Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Νέα Αγχίαλος Βόλου