Θνητοί που
ερωτεύονται σαν τυφλωμένοι κύκνοι,
την αντανάκλαση
θωρούν μονάχα μες στη λίμνη,
τα πάντα
διαστρεβλώνονται διά μέσω του αιθέρα,
κάλπικη η γη κι
ο ουρανός, ο ήλιος κι ο αγέρας!
Το φως τ’
αληθινό να δεις θα πρέπει να κοπιάσεις,
τον έτερό σου
εαυτό για πάντα να τον χάσεις,
στη γέμιση του
φεγγαριού και πάλι να ιδωθείτε,
στο χάραμα τ’
Αυγερινού ξανά να ενωθείτε!
Μονάχα οι
αθάνατοι και τα γενναία τζίνι,
αυτά αγαπούνε
φωτεινά με φλόγα που δε σβήνει
κι οι ήρωες που
χάθηκαν και πήγαν στη Βαλχάλα,
‘κείνοι γνωρίζαν
ν’ αγαπούν με δάκρυα μεγάλα!
Γεράσιμος
Μοσχόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου