Αχτίδες πολύβουες.

 

Αχτίδες πολύβουες τσακίζουν το παρελθόν...
Στο ίδιο σπίτι μεθάνε κάθε βράδυ τα όνειρα
πίνουνε διαψεύσεις και καημό
και κάπου κάπου σχηματίζουνε ένα χαμόγελο αμυδρό
όταν θυμούνται την εφηβεία:
ματιά αστραφτερή
προσκύνημα των ηδονών
ενθουσιασμός κάθε στιγμής
και πόνος...
να σφυροκοπά την ξεγνοιασιά
έρωτας που εθίστηκε στη μελιστάλακτη αγκαλιά
σπασμένα δόντια από απερισκεψία
και λίγη μουσική από τα πέλαγα.
Σαν πλοηγός το φεγγάρι
βιάστηκε να αφαιρέσει λάθη
για να πλεύσει με ελαφράδα το σκαρί
που είχε αγκυροβολήσει μάταια στο σκοτάδι
ενώ το παίδευε το δάκρυ κι η σιωπή.

12/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης