Τις νύχτες λέγαμε τα ίδια λόγια...

Τις νύχτες λέγαμε τα ίδια λόγια
πως τάχα ο προορισμός μας δε θ' αλλάξει,
θα είναι πένθιμα ντυμένο το φεγγάρι
κι η θάλασσα χώμα θα μυρίζει.
Κι αν επιλέξουμε έναν ενδιάμεσο σταθμό
μια παρτίδα έρωτα για παράδειγμα,
τότε κανείς μας δε θα καταφέρει να νικήσει...
Θα έχουμε κλείσει οριστικά τα μάτια στην αλήθεια
κι όταν ονειρευόμαστε θα ονειρευόμαστε
μόνο και μόνο για να πείσουμε τον μέσα κόσμο που δειλιάζει
πως άπειρα ίχνη σβήστηκαν στους δρόμους
κι ήταν σημάδια ενός θηρίου, με ματωμένες στάλες της ψυχής
που σε κάθε γκρίζο της αυτομολούσε το γαλάζιο.
Ω ψίθυροι καρδιάς
δεν αρκούν τα χάδια και οι αγκαλιές για την αποστασία,
όσες πληγές κι αν ανοίγονται με το μαστίγιο της ζωής
μπροστά θα στρώνονται αγκάθια
κι ένα πέταλο δε θα προλαβαίνει
να γίνει η κλίνη της ταλαίπωρης γης που ασφυκτιά.

28/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης