Ντύθηκε μια μεγάλη μοναξιά η ελπίδα.

 

Ντύθηκε μια μεγάλη μοναξιά η ελπίδα
κι έσταζε απ’ τα μάτια της φωτιά
όνειρα θαλασσινά πώς προσκυνούσε
κύμα πώς γιγάντωνε μέσα στην καρδιά.

Άπλωνε σκέψεις αερικά στις μνήμες
το ίδιο ξόρκι ψέλλιζε μέσα στις πίκρες
κι αν τις πολέμησες τις Ερινύες
και βάλτους ξέφυγες με τις φιλίες
άκου τον ήχο της έρμης ψυχής
δε θα μπορούσες να κρυφτείς.

Αλήθειες πτώματα κρύβουν τον ήλιο
χορεύουν ονόματα που δεν σε άγγιξαν λίγο
ψάχνουν τα χέρια γαλάζια σημάδια
πέρασε του νου η ακόρεστη αύρα.

Κοιμήθηκε το όνειρο σε ξένη αγκαλιά
τώρα βουρκώνουν τα μάτια
γέμισε η ελπίδα άπειρα ξωτικά
ψυχή που ακόμη γεννά μονοπάτια κρυφά.

06/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης