Με ακούς;

Με ακούς εσύ που κρύβεις το παράπονο
σε μια παλάμη που κρατά
μια Ελλάδα παράλυτη;
Με ακούς εσύ ρυτιδωμένη θάλασσα
που ταξίδια άφησες για τους τολμηρούς;
Τι σκύβεις το κεφάλι σου στους δρόμους
σαν σε πότισαν φαρμάκι οι δειλοί
με την ψυχή φτιάχνεται ο κόσμος
με την ελπίδα φουρνίζεται το ψωμί
πικρό ψωμί που φέρνει η πίστη κι η αυταπάρνηση
γλυκό ψωμί που θα απολαύσουν τα παιδιά μας
αν βλέπεις πίσω απ' τον θαμπό ουρανό
πίσω απ' τα σβησμένα μάτια
αυτό το χάδι της ψυχής
που κάνει τους αγωνιστές
να μένουν σε παλάτια
γιατί ακόμη κι αν πεινάς
στο όνειρο μπορείς να ζεσταθείς.

04/06/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης