Πέντε ποιήματα του Παύλου Πολυχρονάκη.

ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ Η ΕΛΠΙΔΑ

Κατακαημένε Έλληνα, ταλαίπωρη Ελληνίδα,

απ' τα παλιά ως σήμερα, ήρωα κι ηρωίδα

που πρόσφατα αναθέσατε τσ' Ελλάδας την αιγίδα

σε αρχάριους και αδέξιους που χάσαν την πυξίδα

και μας οδήγησαν με μιας στη μαύρη καταιγίδα

μη χάσετε το θάρρος σας. Δεν πέθανε η ελπίδα!

Θα τηνε ξεπεράσουμε και τούτη τη παγίδα

με υπομονή, με τη δουλειά και του Θεού! φροντίδα.

ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΑ ΖΑΛΑ..

Ρωτήσαμε το πάνσοφο κεφάλι της Παλλάδος

 ποια θα’ ταν μια ιδανική κυβέρνηση της Ελλάδος.

 Και ήρθε η απάντηση χωρίς ήξεις- αφίξεις

με επισημάνσεις σοβαρές αλλά και επιπλήξεις.

 «Δεν θα σας σώσουν, άσωτοι ποτέ οι οι κυβερνήσεις

μα μόνο η σκληρή δουλειά και οι λίγες απαιτήσεις

 Γιατί Η τα σαΐνια του Ντουνιά έχετε κυβερνήτες 

ή ρεμπετσκέδες, άσχετους, άχρηστους και κοπρίτες,

καμιά δεν θα έχουν διαφορά αυτών τα πεπραγμένα

την ώρα που τα ζάλα σας είναι….προσυμφωνημένα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΔΙΧΑΣΜΟΥ

 Δεν είναι ώρα διχασμού Έλληνες συμπολίτες

 γιατί δεν φταίει ο γείς του άλλου για τις πικρές μας ήττες.

Ξεχάστε τα κομματικά και τις μικροψυχίες,

 για να τις ξεπεράσουμε τούτες τις δυστυχίες.

Αφήστε τη διχόνοια τη δολερή στην μπάντα,

βοηθήστε τους πολιτικούς εις τα σωστά κουμάντα,

και με τα μούτρα στη δουλειά όλοι μας να ριχτούμε,

αλλιώς δεν θα μπορέσουμε ποτέ μας να σωθούμε. 

ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΠΟΡΗΜΕΝΟΣ…*

Είμαι Έλληνας πολίτης! και το είχα για καμάρι

που ‘χω ένδοξη ιστορία που κανείς δεν θα μου πάρει.

Εγώ νίκησα τους Πέρσες κάποτε στο Μαραθώνα,

ίδρυσα Ολυμπιάδες κι έχτισα τον Παρθενώνα.

Εγώ πήγα στην Ασία για να την εκπολιτίσω

κι όχι για να ανδραγαθήσω με το να την κατακτήσω.

Εγώ είμαι που οι Ρωμαίοι νόμιζαν πως μ’ είχαν θάψει

κι έδειξα στην οικουμένη πως τους είχα υποτάξει.

Εγώ έδιωξα τους Τούρκους που με είχαν  σκλαβωμένο

επί τέσσερις αιώνες μα ποτέ προσκυνημένο!

Εγώ και στον Μουσολίνι βροντοφώναξα το ΟΧΙ

και τον έκαμα ρεζίλι μόνο με την ξιφολόγχη.

Εγώ είμαι τεταγμένος να φυλάγω Θερμοπύλες

κι ας μου ρίχνουνε κι οι φίλοι κι οι εχθροί μου τις τορπίλες!

Πέρασα δεινά χιλιάδες που τα άντεξα ωστόσο,

μα απ’ τους δανειστές της Δύσης δεν το ξέρω αν γλυτώσω.

Γιατί είχα περηφάνεια μα μου την ποδοπατήσαν

κι ότι είχα μου το πήραν και ξεβράκωτο μ’ αφήσαν.

Κι ενώ ήμουνα σαΐνι νιώθω καθυστερημένος

και με χέρια σταυρωμένα, την περνώ απορημένος!

* Συνεργασία Κωστής Καλλέργης, Ρέθυμνο 

Ο ΕΞΥΠΝΟΣ, Ο ΠΟΝΗΡΟΣ και Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

(επίκαιρη παραβολική Σάτιρα)

Ο Ξύπνιος παραδέχεται τα λάθη του, εν γένει.

Ο Πονηρός σπεύδει γι’ αυτά να δικαιολογείται

κι ο γνήσιος ηλίθιος στα λάθη του επιμένει

να τα υπερασπίζεται, αντί να απολογείται.