Κοιτώντας τη φωτογραφία σου.

Ζωγραφίζω το ανώδυνο λευκό

με αισθήματα που αγγίζουν και τους βράχους

κι ύστερα γνέφω του ονείρου να σε βρει

στάλα κυματισμός να μη χαθεί

από μια ματιά κρυφή

που τον έρωτα μυρώνει με αλμύρα.

Πώς διψάς για το λιόγερμα στα χείλη

πώς σκιρτάς στο χάδι θάλασσας πλατιάς

πώς βυθίζεις μια αγάπη για ν’ αντέχει

κόσμους πανέμορφους που μίσος δε χαλά!

Φτερουγίζεις γλαροπούλι σε ταξίδι

ανασαίνεις του ανέμου τα φιλιά

φως στα χέρια σου μεθυσμένο τρεμοπαίζει

μοιάζει τέλεια η φύση

τη στολίζει η δική σου ομορφιά!

28/08/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης