Δύο ποιήματα της Παναγιώτας Μενούνου.

ΚΑΤΙ ΝΙΩΘΩ 

Και νιώθω το κενό να με βυθίζει

Στην αόρατη ματιά μου

Στη βουβή φωνή μου

Σαν την πιο μεγάλη μαύρη τρύπα

Και νιώθω το ρολόι να σταματάει

Δίχως χθες

Δίχως αύριο

Τι ώρα είναι…

Και νιώθω ένα δράκο να με πνίγει στο σκοτάδι

Ρίχνοντας στα σωθικά μου

Κρασί απ’ τον αιώνα του

Και νιώθω

Κάτι νιώθω!

Κάτι δεν είναι κι αυτό…

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Ακούγονταν από μακριά

Πλησίαζαν

Τα κύματα ζωντάνευαν

Και χάιδευαν τη σιωπή

Φαινόντουσαν από μακριά

Φωτεινά και ρυθμικά

Χόρευαν στον ουρανό τα αστέρια

Το ένα μετά από το άλλο

Μέσα στο βαλς της νύχτας

Κι ακούγονταν τα φτερά

Να πετάνε αγκαλιά με τον αέρα

Όπως οι νότες στα πλήκτρα

Η μία μετά την άλλη

Μέσα στο βαλς της νύχτας

Που ξυπνούν απ’ τις στάχτες τα ηφαίστεια

Που ξεθωριάζει ο ήχος της οθόνης

Και φέγγει κάπου μια αλήθεια

Μέσα στο βαλς της νύχτας

Παναγιώτα Μενούνου