Δελτίο τύπου για το καινούργιο βιβλίο του Αγχιαλίτη συγγραφέα και ποιητή Λάσκαρη Π. Ζαράρη που μόλις κυκλοφόρησε, μία διπλή ποιητική συλλογή με τίτλο: «Τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού και Η φλεγόμενη πόλη».

   

   Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης, μέλος  της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου, κυκλοφόρησε την καινούργια διπλή ποιητική συλλογή του που αποτελεί και το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο του, μετά από ένα ποιητικό βιβλίο που εξέδωσε το 2010 και ακολούθησαν το 2012 και 2013 δύο ακόμη βιβλία για παιδιά και μία συλλογή σύντομων ιστορικών πεζογραφημάτων για ενήλικες. Υπό έκδοση βρίσκεται ένα ταξίδι γνώσεων για παιδιά με θέμα την προϊστορική εποχή, που θα παρουσιαστεί μέσα στο 2015 από τη Δυάς Εκδοτική. Ο συγγραφέας έχει συμμετάσχει μέχρι στιγμής σε εννέα συλλογικά έργα και ανθολογίες, που περιλαμβάνουν αποσπάσματα έργων του σε διαφορετικά είδη του λόγου, στα οποία επιδίδεται με υπευθυνότητα.

   Στην παρούσα διπλή ποιητική συλλογή, τα θέματα που παρουσιάζονται είναι μεταφυσικά, θρησκευτικά και διαπνέονται από τη νοσταλγία μιας αλησμόνητης αγαπημένης πόλης.

   «Οι τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού» αποτελούνται από τριάντα ποιήματα με έντονη ρομαντική διάθεση, που συνθέτουν αποσπασματικά την εξής ιστορία: «Ένα αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή, ο Πέτρος και η Ελένη, κάνουν το «μεγάλο ταξίδι» και δοκιμάζουν την αγάπη τους και τη συμβίωσή τους έξω από τους περιορισμούς που τους επιβάλλει η αίσθηση του σώματος. Βλέπουν και νιώθουν με την ψυχή προσπαθώντας να αποτυπώσουν τη μεταθανάτια εμπειρία τους, στην ουράνια και ασφαλή κατοικία τους, που οικοδεσπότης είναι ο Θεός και φροντίζει για όλα Εκείνος».

   «Η φλεγόμενη πόλη» είναι στην ουσία ο ύμνος μιας αλησμόνητης πόλης του Εύξεινου Πόντου, που αναγεννιέται μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ενώ πρόσωπα του παρελθόντος μάς «αγγίζουν» με την αύρα τους αφήνοντας τα αποτυπώματά τους στην ιστορία. Δικαιούνται έστω την ελάχιστη ιστορική καταγραφή, αφού λείπουν τα βιβλία που καλύπτουν ικανοποιητικά το θέμα από άποψης μαρτυριών των προσφύγων της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Ρωμυλίας. Με την ελπίδα πως ίσως η ποίηση καταφέρει να συμπληρώσει μια ψηφίδα στη συνολική προσπάθεια

ανάδειξης των τοπικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων.

   Ο ποιητής Θεόδωρος Σαντάς αναφέρει αποσπασματικά  τα εξής, προλογίζοντας το ποιητικό έργο του Λάσκαρη Π. Ζαράρη: «Ο Λάσκαρης είναι και θα παραμείνει πάντα παιδί, γιατί όπως θα έλεγε ο Ελύτης, μέσα του κουβαλάει «την ομορφιά και την αθωότητα», ήλιο ελλήνιο, Ελλάδα της προσφυγιάς και άφατο πόνο προγονικό. Γράφει για τον έρωτα και γίνεται έρωτας, γράφει για την αγάπη και γίνεται αγάπη, άσπρο και άλικο τριαντάφυλλο να μας ευωδιάσει το μύρο του. Πράγματι, ο ποιητής μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι είναι μια ψυχή της ανιδιοτέλειας…   Ο Λάσκαρης δούλεψε με καημό, με μεράκι, νύχτες και μέρες, με άφατο πόνο ψυχής και προχωρούσε τα ποιήματά του με το όμορφο και γαλάζιο της ψυχής του, με το χρώμα της Ελλάδας και μας άφησε ποιήματα που όλα έχουν μια ευγένεια και μια πληθώρα εικόνων και χρωμάτων. Γράφει,... γράφει ο ποιητής να καταλαγιάσει ο πόνος του και συνάμα κι ο οίστρος του, μέχρι ο θεός να λυπηθεί τον αιώνιο δεσμώτη που είναι ο ξεσπιτωμένος πρόσφυγας, μέχρι να λυπηθεί κι ο θεός τον ποιητή να τον απαλλάξει απ' το συνεχές του μαρτύριο».