Παράξενο το πρωινό μια μέρα του Σεπτέμβρη.

Παράξενο το πρωινό μια μέρα του Σεπτέμβρη

χόρευες με του ανέμου τα φτερά

γύριζες στη γειτονιά που πήρες το πρώτο σου φιλί

με τη γεύση του έρωτα στα χείλη.

Και η ταραγμένη η καρδιά

σταφύλι μοσχοβολιστό

που μέθαγε τη δίψα για ζωή

πετούμενο όμορφης ψυχής

σκιρτά ακόμη στα χέρια σου γυμνός

ο λαμπαδάρης ήλιος.

Ας σε σκίασε η ροδιά και η αυλή σε πίκρανε

η σκέψη αμέριμνη περνάει στη μνήμη

μέρες θαλασσιές

και μάτια που δεν αρνήθηκαν τα παιδικά παιχνίδια.

Παράξενο το πρωινό μια μέρα του Σεπτέμβρη

που βάφτισες όνειρα παλιά με τη φωτιά του ανθίσματος

και γέμισαν οι φράσεις με την αθωότητα του σώματος.

Το άγγιγμα ομόρφυνε…

όταν η ροδιά τεντώθηκε φιλώντας σε στο πρόσωπο

δαντελωτό ακρογιάλι.

06/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης