Είναι οι ψυχές...

Είναι οι ψυχές σαν πορφυρές πηγές ονείρων
κάστρα οι αλήθειες που τις περιτριγυρίζουν.
Ματιά που φέρνει δίλημμα αγάπης κι έρωτα
συναγερμός του σώματος
κι η επιθυμία σπάθισμα στην αντοχή.
Κλάμα, μάλλον αναστεναγμός βουβός.
Ποιο αγέρι πάει να σηκωθεί
και μιας καρδιάς γδυτής τα όνειρα παιδεύει
χαϊδεύοντας τοπίο ερημιά;
Η απουσία σου, του νου μου φάντασμα
τη λύπη γιγαντώνει στην ψυχή μου...
Κι είναι η σιγή σου που δονεί
κύμα γλυκό που χάθηκε πριν του ταξιδιού την ώρα.
Σβήνονται οι λέξεις μες τους δισταγμούς
νιώθω ένα σιγοψιθύρισμα βροχής
έρχεται ο χρόνος γητευτής
αφήνοντας γυαλιστερό φιλί στους ώμους σου...

20/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης