Αχ αυτό το βλέμμα σου.

Εκείνη τη νύχτα που έπλεκα ουρανοθέμελα τις σκέψεις

και στο πουκάμισο μου ένιωθα την αρτηρία να χτυπά

ήρθε ένα άστρο φωτεινό να με γητέψει

κι ένα λουλούδι φύτρωσε σε έρημη καρδιά.

Εκείνη τη νύχτα δυό κόσμοι αρνήθηκαν του εφήμερου τα λάθη

και του δρόμου το σκοτάδι

ψυχής βιβλία άρχισε να διαβάζει η μοίρα

αχόρταγα να πίνει του ονείρου γλύκα.

Το βλέμμα μουδιάζει όταν νιώθει ένα δάκρυ

να η ελπίδα όμως που εφευρίσκει αγνό μονοπάτι!

Μαλλιά χρυσαφένια ζητάνε το άγγιγμα ενός φύλλου

του φωτός το παιχνίδι, της αύρας το μύρο.

Η πόλη κοιμάται ξεσκέπαστη απόψε

κι εγώ να σου γράφω με χέρι που τρέμει

του πάθους η γλώσσα ξεχνάει τους κανόνες

η αγάπη κυκλώνας, μα το βλέμμα σου αντέχει

πυξίδα αλήθειας σε πέλαγο ωραίο

θεόρατο κύμα δε φέρνει τη θλίψη.

Της πίστης σημαία ανεμίζει συνέχεια

κι η νύχτα ξεθυμαίνει στης μέρας το θαύμα.

Ψυχή μου διαβαίνεις Νεράιδα του δάσους

δροσίζει η ματιά σου από του πάθους την κάψα.

Πηγής το τραγούδι στα χείλη σου ακούω

φωτιά η ανάσα σου, του έρωτα βραβείο.

Εκείνη τη νύχτα έτρεξα στα βάθη του ονείρου

κι απ’ τη σκιά που κάποτε σε πρόδωσε

σε τράβηξα γυναίκα του απείρου.

Αχ αυτό το βλέμμα σου

που ξεριζώνει κάθε ανησυχία απ’ το μυαλό

αγάπης έλυτρο και φυλακτό!

05/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης