Δεν μπόρεσα να μείνω σιωπηλός…

Ποια φύση σε προίκισε με την ομορφιά όλης της γης

να λουλουδιάζεις ακόμη και μες τον χειμώνα, άφθαρτη μοίρα;

Φθινόπωρο-γέλιο απλώνει ευχές

παράδεισος φέρνει, της ευτυχίας τα δώρα.

Η αγάπη πώς ρίχνει τον χαρούμενο ίσκιο της

στο σώμα που λικνίζεται με το άρωμα του πόθου;

Ρόδα ατέλειωτα ας έρθουν

να απαλύνουν τα χείλη σου

πριν κινηθούν και αρθρώσουν λόγο ονείρου,

η γιορτή της ψυχής εξηγείται

με τα μάτια που κλείνουν

ασυννέφιαστο κόσμο και άστρα που σβήνουν.

Ανώδυνα αγκάθια καθαρίζουν τον πόνο στο βλέμμα σου

και τα στήθη… γεμίζουν μ’ ευωδιές του Σεπτέμβρη.

Μυστικά της ζωής φανερώνονται

στο κυμάτισμα μιας μυθικής ακρογιαλιάς

το μαύρο και το λευκό εναλλάσσονται

δίαυλοι κρυφών στεναγμών  

μέχρι ν’ αποθέσει στους ώμους σου τ’ άνθη της

η θαλασσοδαρμένη ελπίδα.

Φύλλα καρδιάς αιχμηρά

όπου αγγίζουν σπάζουν την παγωνιά

ήλιος-τοκετός μιας μέρας που γεννά

ένα φιλί ευωδιαστό

στου λαιμού σου το απρόσμενο κάλεσμα.

04/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης