Άκουσέ με...

Άκουσέ με,
αυτό το κρασί μοσχοβολά
έχει τη μυρωδιά των παλιών καλών στιγμών
κι ας είχα μόνο μια μικρή υποψία για την ύπαρξή σου,
θαρρείς ο χρόνος προετοίμαζε συνέχεια την Ανατολή της ψυχής
για να την αντικρίσουν δύο εκφραστικά μελιά μάτια.
Είχες τη λαχτάρα του πόθου
καθώς χόρευες στο πατητήρι της αγάπης,
σε αποζημίωνε η αιωνιότητα
που ομόρφαινε τα μάτια σου.
Κι αν πεις για τη ζωή
σταφύλι γευστικότατο
που θαύμασα στα χείλη σου,
κοιμήθηκε ο πόνος, τον έδιωξε η μέθη μακριά
και πύρωνε το νου σου
το κέντρισμα των μελισσών από το ευωδιαστό σου δέρμα,
μεθύσι άγουρων στιγμών που σ’ αγκαλιά ωριμάζουν
και φίλιωνες με τ' όνειρο αγαπημένη των ερώτων.

27/09/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης