Σκέφτηκα να αλλάξω τόνο στ’ όνομά σου...

   

Το βλέμμα σπιθίζει, μοιράζει υποσχέσεις, πώς να του αντισταθώ; Τα μάτια αγκιστρώνουν το άπειρο, ματαιώνουν την απειλή, επανεφευρίσκουν το πάθος, παλεύουν ν’ αγγίξουν χρώματα μυστήρια σε πρόσωπο καθάριο, που μόνο οργή πάνω του δεν υφαίνεται κι η προσδοκία των όμορφων στιγμών απλώνει το ανθισμένο χαμόγελο της ψυχής.
    Έτσι θα σε διαβάζω κρυφά τις νύχτες όταν θα κοιμάσαι στα ακρογιάλια του ονείρου, θα κρύβεις στάχτες απ’ το παρελθόν σου, θα γεύεσαι ζωή μες στο ξεχείλισμα της θάλασσας. Θα είσαι όμως πάντα εσύ που θα καρτερώ ένα ψιθύρισμα του ανέμου για να νιώσω δίπλα μου την παρουσία σου. Κι ύστερα θα αφήσω ένα αποτύπωμα χειλιών και μια ματιά ψιχαλιστή στο σώμα σου που κι αν θα σβήσει ο χρόνος κάποτε, θα ’χει αντέξει τρικυμίες με πανοπλία τη βαθυκύματη ψυχή.
    Τα λόγια σου με σκλάβωσαν, με μάγεψαν, μύρισαν αγάπη και φιλί, έστω κι αν μια άρνηση παραμόνευε στα χείλη κι ήταν μεγάλη η ντροπή, ερέθισμα της σκέψης, άφρισμα του πάθους, να γίνεσαι παρέα εύγευστη με κόκκινο κρασί και φορεσιά αγγέλου στη ζωή.
    Σκέφτηκα να αλλάξω τόνο στ’ όνομά σου, να αφαιρέσω το «μου» το κτητικό και πίστεψα πως το ποίημα γράφεται πάντα στο περιθώριο και περισσότερο στις διαρκείς σιωπές. Αυτά που νιώθουμε και δεν τα λέμε ακούγονται τόσο δυνατά που δε φαντάζεσαι...
Ναι, μια ματιά σου ραγισματιά στο τζάμι της ψευδαίσθησης
μια ματιά σου θάμπωμα στον ήλιο που μεθάει τη φύση
μια ματιά σου ίσαλος γραμμή του καραβιού που με ταξιδεύει
μια ματιά σου πρωινή λαβωματιά στην ομίχλη που πεθαίνει.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης