Δύο ποιήματα του Παύλου Πολυχρονάκη.

ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ

ΟΙ ΦΛΥΑΡΟΙ

Πρόσφατα τρεις μοναχικοί άξιοι και μορφωμένοι,

που από κακές πολιτικές ήταν ζεματισμένοι

σε τρία βράχια στο βουνό ήτανε καθισμένοι.

Ο πρώτος, Διευθυντής Τ.Ε.Ι. απ' τη Θεσσαλονίκη

γιατί του στραγγαλίζανε το Διευθυντιλίκι.

Ο δεύτερος απ' τα Χανιά, που άρπαξε την τρέλα

σαν του κουρέψανε το βιος και έμεινε δαντέλα

κι ο Καστρινός* παπά-Φλουρής που ' «βγήκε απ' τα άμφια**»

'όταν τόνε μπουρδούκλωσε η Βαρουφο-Ασάφεια.

Τα δυο χρόνια ούτε ''κιχ'' δεν είπαν οι καημένοι

κι από την ησυχία τους ήταν ευτυχισμένοι.

Τον τρίτο χρόνο, τη γιορτή του Αγίου Νικολάου

που γιόρταζε ο Σαλονικιός, του είπε, λάου - λάου,

«χρόνια πολλά», έτσι ξερά, ο παλαβός Χανιώτης

και τον επόμενη χρονιά σαν γνήσιος Ιππότης

του αντεύχεται ο Σαλονικιός, «χρόνια πολλά φιλάρα»

τον Ιούνιο που γιόρταζε (τον λέγανε Παυλάρα).

Τότε αγριεύει ο Καστρινός και λέει: Σταματήστε

αυτή τη φλυαρία σας γιατί αν συνεχίστε

εγώ σας προειδοποιώ, σας θίγω δεν σαν θίγω,

στην επομένη λέξη σας θα σηκωθώ να φύγω.

                                                                                    Παύλος Πολυχρονάκης

* Κάστρο: Η άλλη ονομασία του Ηρακλείου γι' αυτό και τους κατοίκους του τους λένε Καστρινούς

** Αντίστοιχο του «βγήκε απ'τα ρούχα του»

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ

Πρωτού να μας στριμώξουνε, Αγκέλες και Βρυξέλες,

ο Κρατικός μηχανισμός ήταν γεμάτος βδέλλες.

Τουτέστιν, κομματοφρουρούς κι άλλους χαραμοφάδες,

που έργο δεν προσφέρανε και παίρναν τους παράδες.

Αυτοί σαν πιάνανε δουλειά τα χέρια είχαν στις τσέπες

και όταν εσκολνούσανε τα βγάζαν απ' τις τσέπες.

Και δεν τους πίεσε κανείς, το αντίθετο να κάνουν:

Τα χέρια τους, στις τσέπες τους, στο σπίτι να τα βάνουν

κι όταν θα πιάνανε δουλειά, απέξω να τα βγάνουν.