"Αυτά τα τζιτζίκια", ένα πεζόμορφο ποίημα του Λάσκαρη Π. Ζαράρη.

 

Αυτά τα τζιτζίκια, μεθυσμένα απ’ τον έρωτα του καλοκαιριού, δε σταματούν να τραγουδούν στο φθινόπωρο πριν πουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στη φύση. Τώρα τ’ ακούω, ήχοι φωτεινοί στα διάσελα του ουρανού κι ο πόθος της αγάπης έρχεται απ’ τη νεότητα, κόμπος στον λαιμό για τις ιδιοτροπίες της μοίρας. Το σύννεφο γνέφει ακούραστα στο ταξίδι που πλησιάζει μια χώρα των θαυμάτων, ψυχή κρατημένη στο όνειρο φτεροκοπά, σαν νιώσει τη λύτρωση στις μέρες που της στρώνω. Χαλί ευτυχίας ή έστω μια πρώιμη άνοιξη στην καρδιά, το πλάτος της γης να αντέξεις ως μοναδική σου κατοικία, στη σκέψη σου ν’ αγγίξεις μια αληθινή ζωή.

10/10/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης