Καβαλάρηδες αρπαγής μιας αγάπης ιππεύουν
μαύρες σκέψεις, μεγάλους φτερωτούς άκαρδους αγγέλους. Ποθούν, αγαπούν, πονούν
πολύ τα κλεμμένα σώματα απ’ τα παλάτια της Χρυσής Αμμουδιάς. Καντάδες όπλα
κέρδισαν απόλυτα τον έρωτα των ψυχών τους, αφήνοντας πίσω τους την τρικυμία να
σβήσει παλιούς όρκους.
Φιλιούνται με χάδια κάτω από τον έναστρο ουρανό, ρίχνοντας ένα ένα τα αστέρια, να μην τους χωρίσει ποτέ το χέρι του θανάτου. Μάτια που αγγίζονται, κλαίνε γοερά από τους φόβους των τύψεων. Αγκαλιάζονται σφιχτά να μη χαθούν μέσα στο απέραντο πέλαγος. Όμοιοι ιδρώτες σμίγουν καθαρίζοντας για λίγο τη θαμπάδα της νόησης. Ανάσες παρήγορες γλυκαίνουν τα όνειρα τους, ψιθυρίζουν τη ροή του ζεστού αίματος, κυλώντας στα δυνατά καρδιοχτύπια.
Γράφουν σε βράχια στεγνά, τα ονόματα τους, ανασταίνοντας τη ζωή που είχε χαθεί στον χρόνο. Άδικα τούς πήγε ο άνεμος στα αφυδατωμένα νησιά. Γιατί οι χυμοί τους βρήκαν ποτάμι να κυλήσουν σε όμορφα ταξίδια. Παραμύθια που στέφουν πρίγκιπες, γαλάζια πουλιά στην ψυχή. Η ομίχλη του πνεύματος ανέρχεται προς τη ζεστή καρδιά του φωτός. Προχωρούν μ’ ένα ραβδί στο χέρι. Λιώνουν τα χιόνια στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Φιλιούνται με χάδια κάτω από τον έναστρο ουρανό, ρίχνοντας ένα ένα τα αστέρια, να μην τους χωρίσει ποτέ το χέρι του θανάτου. Μάτια που αγγίζονται, κλαίνε γοερά από τους φόβους των τύψεων. Αγκαλιάζονται σφιχτά να μη χαθούν μέσα στο απέραντο πέλαγος. Όμοιοι ιδρώτες σμίγουν καθαρίζοντας για λίγο τη θαμπάδα της νόησης. Ανάσες παρήγορες γλυκαίνουν τα όνειρα τους, ψιθυρίζουν τη ροή του ζεστού αίματος, κυλώντας στα δυνατά καρδιοχτύπια.
Γράφουν σε βράχια στεγνά, τα ονόματα τους, ανασταίνοντας τη ζωή που είχε χαθεί στον χρόνο. Άδικα τούς πήγε ο άνεμος στα αφυδατωμένα νησιά. Γιατί οι χυμοί τους βρήκαν ποτάμι να κυλήσουν σε όμορφα ταξίδια. Παραμύθια που στέφουν πρίγκιπες, γαλάζια πουλιά στην ψυχή. Η ομίχλη του πνεύματος ανέρχεται προς τη ζεστή καρδιά του φωτός. Προχωρούν μ’ ένα ραβδί στο χέρι. Λιώνουν τα χιόνια στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Εύα Λόλιου
27-12-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου